Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

" Εορτάζει η Πόλις των Πατρέων και η νήσος των Κεφαλλήνων"


Απόστολος Ανδρέας (Πρωτόκλητος)


Ο απόστολος Ανδρέας ήταν ο πρώτος από τους μαθητές του Χριστού, γι’ αυτό και ονομάζεται «Πρωτόκλητος». Γιος του Ιωνά και νεότερος αδελφός του Πέτρου καταγόταν από την Βησθαϊδά της Γαλιλαίας. Και τα δυο αδέλφια ασχολούνταν με την αλιεία. Ο ζήλος τους και η προσδοκία του Μεσσία έφεραν αρχικά τα δυο αδέλφια κοντά στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, του οποίου ήταν και μαθητές.

«Τη επαύριον πάλιν ειστήκει ο Ιωάννης και εκ των μαθητών αυτού δύο, και εμβλέψας τω Ιησού πειπατούντι λέγει ίδε ο αμνός του Θεού. Και ήκουσον αυτού οι δύο μαθηταί λαλούντος, και ηκολούθησαν τω Ιησού. Στραφείς δε ο Ιησούς και θεασάμενος αυτούς ακολουθούντας λέγει αυτοίς, τι ζητείτε; Οι δε είπον αυτώ ραββί ο λέγεται ερμηνευόμενον διδάσκαλε που μένεις; Λέγει αυτοίς έρχεσθε και ιδέτε. Ήλθον ουν και είδον που μένει, και παρ’ αυτώ έμειναν την ημέραν εκείνην ώρα τη ως δεκάτη. Ην Άνδρέας ο αδελφός Σίμωνος Πέτρου εις εκ των δύο των ακουσάντων παρά Ιωάννου και ακολουθησάντων αυτώ. Ευρίσκει ούτος πρώτος τον αδελφόν τον ίδιον Σίμωνα και λέγει αυτώ ευρήκαμεν τον Μεσσίαν ο έστι μεθερμηνευόμενον Χριστός» (Ιωαν. 1, 35-41).

Ο Απόστολος Ανδρέας μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και τη διασπορά των Αποστόλων κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Βιθυνία, τον Εύξεινο Πόντο, τη Θράκη, τη Μακεδονία, την Ήπειρο και την Αχαΐα. Υπήρξε ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου που έγινε η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κων/πόλεως. Όπως και οι άλλοι απόστολοι, ο Ανδρέας συνοδεύει το κήρυγμά του με θαύματα. Φυσικά δε λείπουν και οι δικές του ταλαιπωρίες, οι διώξεις, οι κακοπάθειες.

Στην Αχαΐα θεράπευσε πολλούς ασθενείς και η διδασκαλία του καθώς και τα θαύματά του εξόργισαν τον ανθύπατο, ο οποίος διέταξε να τον συλλάβουν και να τον φυλακίσουν. Υπέμεινε ανδρειότατα σε ηλικία ογδόντα χρόνων μαρτυρικό θάνατο. Σταυρώθηκε σε σταυρό σχήματος Χ και μάλιστα με το κεφάλι προς τα κάτω. Όχι μόνο υπέμεινε γενναιότατα το μαρτύριο, αλλά συμβούλευε τους πιστούς την ώρα της μεγάλης οδύνης του να θεωρούν το θάνατο ευκαταφρόνητο και να χαίρουν γι’ αυτόν.

Ο Άγιος Ανδρέας είναι πολιούχος και προστάτης της Πάτρας και η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Νοεμβρίου.
Επίσης η μνήμη του εορτάζεται και στην Κεφαλλονιά και συγκεκριμένα στην Ιερά μονή Αγίου Ανδρέου Μηλαπιδιάς στα Περατάτα όπου στο μοναστήρι υπάρχει το πέλμα του Αγίου άφθαρτο φέρον οπή από το καρφί από το οποίο σταυρώθηκε στο σταυρό σχήματος Χ.

Πηγή: http://www.enoriaka.gr/

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

Σχόλιο στο Κεφαλλονίτικο γνωμικό ή «παροιμία»:Κεφαλλονίτικος παπάς διαβάζει με σοφία τα δώδεκα Ευαγγέλια τα βγάζει δεκατρία (μωρία ή σοφία).



Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες, χαίρετε εν υγεία και προκοπή έργων αγαθών. Δι’ αυτής της μικράς μελέτης μου, έρχομαι σήμερα να πληροφορήσω τη δικαιολογημένη περιέργεια του λαού, όσον αφορά την προέλευση και την λειτουργική ερμηνεία του Κεφαλλονίτικου γνωμικού σοφίσματος, το οποίον αναφέρεται σε κάποιον ιερέα της παλαιάς εποχής, ο οποίος κάποια Μεγάλη Πέμπτη βράδυ, αντί να πει δώδεκα Ευαγγέλια, είπε δεκατρία. Έκτοτε, μέχρι σήμερα διασώζεται κατά παράδοση το γεγονός, που μεταφέρεται δια στόματος, από γενεά σε γενεά και μάλιστα μελοποιημένο κατά την τοπική λαϊκή μουσική παράδοση. Η Κεφαλλονιά, κατ’ εξοχήν τόπος με ιδιόρρυθμη και ιδιότυπη παράδοση αν και δέχθηκε πολλές πολιτιστικές επιδράσεις λαών κατοχής, επιδερμικά επηρεάστηκε.
Στο εσωτερικό της κράτησε το στοιχείο εκείνο, το οποίο την χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα και την κάνει να ξεχωρίζει από τις άλλες ελληνικές και ελλαδικές κατά τόπους φυλετικά αδελφικές ενότητες. Και αυτό είναι η πολυμαθής γνώση και η εύστροφη σοφία σε συνδυασμό προς την ακάματη εργατικότητα. Έτσι μέσα στην ιστορική της πορεία σιγά-σιγά το λαϊκό στοιχείο οικοδομούσε την καθέδρα ενός λαϊκού πανεπιστημίου, του οποίου η σοφία και η γνώση, μέσα από την εξωτερική πορεία των γεγονότων της ζωής, διέσωζε στην πρακτική γλώσσα του λαού τα γνωμικά εκείνα λαϊκά αποφθέγματα, δηλαδή πρακτικές φιλοσοφικές παροιμίες μέσω των οποίων διατυπώνονταν η πρακτική γνώμη και γνώση του λαού, η θέληση του, οι ανάγκες του και οι επιθυμίες του.
Τα γνωμικά αυτά της λαικής σοφίας, οι απλοί άνθρωποι τα ονόμαζαν παροιμίες. Μεταξύ δε των παροιμιών κύρια σημασία έχουν οι λεγόμενες γνωμικές παροιμίες, οι οποίες όχι μόνο διδάσκουν, αλλά δίδουν και ιστορικές πληροφορίες δια γεγονότα μεταφέροντας μέσα τους αντιλήψεις πνευματικές, θρησκευτικές, ηθικές και κοινωνικές, με τις οποίες μεγάλωσαν οι παλαιότερες γενεές. Το περιεχόμενο τους πάντα δεν είναι απολύτως σωστό γιατί περιέχουν μέσα τους σπέρματα από ανθρώπινα πάθη και εγωιστικές αδυναμίες. Γι αυτό και ένα μέρος από τα ελαττώματα του λαού μας μπορούμε να τα αποδώσουμε και στην επίδραση μιας τέτοιας διδασκαλίας. Στο σύνολο τους όμως οι παροιμίες είναι πολύτιμες γιατί στηρίζονται όλες τους στη πείρα της ζωής, διασώζοντας διάφορα γεγονότα. Είναι όλες ανθρώπινες και κατά το μεγαλύτερο μέρος δίκαιες και ηθικές προπάντων όμως σοφές. Στα παθήματα και στις αποτυχίες μας οπλίζουν με φιλοσοφικότητα και μας παρηγορούν.
Ένα τέτοιο γνωμικό απόφθεγμα, το οποίο απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα λόγω του ότι σχετίζεται με τον εκκλησιαστικό χώρο και το οποίο στιχουργήθηκε εμμέτρως και τραγουδιέται ευρύτατα στον παγκεφαλληνιακό πρώτον αλλά και πανελλαδικό ύστερα χώρο είναι και το λαϊκό γνωμικό «Κεφαλλονίτικος παπάς διαβάζει με σοφία, τα δώδεκα Ευαγγέλια τα βγάζει δεκατρία».
Αν και σήμερα η λαϊκή μουσική παράδοση του νησιού, η οποία εξέφραζε την καρδιά και βαλσάμωνε την ψυχή, εκτοπίστηκε από ένα άλλο βάναυσο μουσικό ιδίωμα «δίκην κουλτούρας»υποανάπτυκτων λαών δια της βιαστικής, ομιχλώδους και αμοραλιστικής μουσικής ποπ και ροκ και των ομογάλακτων τούτων, οι οποίες με τον τρόπο τους οδηγούν τους νέους μας στον αναρχισμό, στην εξαλλοσύνη, στα ναρκωτικά και στην σεξουαλική έξαρση και διαστροφή εν τούτοις ο τόπος μας συνεχίζει, έστω και μέσω στιγμιαίων παρελθοντολογικών αναλαμπών να εκφράζεται πατροπαραδότως.
Η λαϊκή αυτή παροιμία δεν είναι λοιπόν ούτε θρύλος ούτε μύθος αλλά πραγματεύεται κάποιο γεγονός το οποίο προκάλεσε τη λαϊκή θυμοσοφία. Βέβαια από όλους αυτούς που τραγουδούσαν μαζί με όλες τις άλλες παροιμίες και αυτή ίσως κανείς να μην γνώριζε ποια είναι η ιστορική προέλευση και η κατά βάση αλήθεια γι αυτό και η παροιμία έχει πάρει χιουμοριστικό και ευτράπελο χαρακτήρα. Από πολύ νέος όταν άκουγα την παροιμία να τραγουδιέται «αουρέκια» στα σοκάκια του Ληξουριού, αλλά και σε διάφορα σπίτια κατά την περίοδο των πανηγύρεων, μου γεννήθηκε η περιέργεια, από πού να προέρχεται και πιο γεγονός να την προκάλεσε στη λαϊκή σοφία. Γι αυτό ζητούσα να βρω την νομιζόμενη μωρία ή την αιτία της πραγματικής σοφίας του γεγονότος, που έφερε μέσα της η παροιμία.
Ζωντανή μαρτυρία αιτιολογίας του γεγονότος δεν υπήρχε, ή είχε πια εκλείψει, εφόσον οι άνθρωποι, οι οποίοι έζησαν το γεγονός, για πρώτη φορά έχουν κοιμηθεί. Αλλά και οι μετά από αυτούς δεν διέσωσαν καμιά απολύτως μαρτυρία, που να αιτιολογεί το γεγονός. Γι αυτό άρχισα μετά προσοχής να μελετώ τα αρχαιότερα αλλά και νεώτερα μηναία- λειτουργικά βιβλία της υμνολογίας των αγίων όλου του έτους των μηνών Μαρτίου και Απριλίου κατά τις τυπικές διατάξεις εφόσον μέσα σε αυτούς τους δυο μήνες εορτάζεται το Πάσχα.
Σε ένα από τα μηναία της παλαιοτέρας εποχής του μηνός Μαρτίου, εκδόσεως Βενετίας, αναφέρεται η περίπτωση της τυπικής διατάξεως, η οποία καθορίζει το πώς θα ψαλλεί η εορτή του Ευαγγελισμού αν την ημέρα εκείνη συμπέσει η ακολουθία των παθών (Μεγάλη Παρασκευή) της οποίας ο όρθρος ψάλλεται από το βράδυ χάριν εκκλησιαστικής οικονομίας, δηλαδή το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης.
(συνεχίζεται)

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Άγιος Γεράσιμος ο πολύτιμος θησαυρός της Κεφαλλονιάς.


Πάτερ Γεράσιμε τα σα, θεία κατορθώματα, ανθρώπων γένος εξέστησαν, και κατεπλάγησαν, άπαντα Αγγέλων, τα σεπτά στρατεύματα.

Αγαπητοί αναγνώστες της ιστοσελίδας μας με αυτό το τροπάριο ξεκινά ό εσπερινός της εορτής του Αγίου Γερασίμου στις 20 του Οκτώβρη και μέσα στο τροπάριο αυτό συμπυκνώνεται όλη η ζωή του Αγίου Γερασίμου. Ας ξεκινήσω και εγώ να πω λίγα λόγια στην αγάπη σας για τον νεοφανή αστέρα, των Τρικάλων τον γόνο, των Κεφαλλήνων το κλέϊσμα.
Ο Άγιος Γεράσιμος γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το έτος το 1506, 54 χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή. Η οικογένεια του έφερε το επώνυμο των Νοταράδων και είχε στενεί συγγένεια με τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Το βαφτιστικό του όνομα πρέπει να ήταν Γεώργιος δεν είμαστε όμως απολύτως βέβαιοι. Η αγωγή του όμως ήταν γνήσια Ελληνοπρεπής και βαθιά ορθόδοξη χριστιανική. Η αγία γραφή, το ψαλτήρι και η οκτώηχος ήταν τα πρώτα αναγνωστικά για κάθε Έλληνα σκλάβο έτσι και για τον Άγιο την εποχή αυτή. Στην ψυχή όμως του Γεράσιμου έχουν φυτευτεί αγαθά χριστιανικά και αποδίδουν καρπούς εκατονταπλασίονας. Δίψα του ο ισάγγελος βίος, το μοναχικό σχήμα και η ουράνια προσευχή. Γύρω στα 20 του χρόνια όπως μας πληροφορού οι βιογράφοι του αποφασίζει να αφήσει το σπίτι του και την ιδιαίτερη του Πατρίδα και να πάει στη Ζάκυνθο. Ο βασικός λόγος της μετάβασης του στο νησί της Ζακύνθου πρέπει να ήταν η μελέτη και σπουδή των γραμμάτων μιας και τα Επτάνησα την εποχή αυτή απολάμβαναν κατά κάποιο τρόπο μια ανετότερη σκλαβιά.
Στο μυαλό και στη Καρδιά όμως του Γεράσιμου βλασταίνει ο πόθος της ασκήσεως και η μαθητεία της αγγελικής ζωής. Γι αυτό εγκαταλείπει τη Ζάκυνθο για να επισκεφθεί πνευματικά κέντρα. Την εποχή που μιλάμε η Ελλάδα καίτοι υπόδουλη διαθέτει σπουδαία μοναστήρια, όπως για παράδειγμα την Αγία Λαύρα το Μέγα Σπήλαιο, τα Μετέωρα, το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο, το μοναστήρι του οσίου Λουκά στη Βοιωτία, το Άγιον Όρος κ.α. Κάθε όμως χριστιανική ελληνική φλέγεται από το πόθο να επισκεφθεί και να προσκυνήσει τη Βασιλεύουσα και κυρίως το ναό της του Θεού Σοφίας. Πολύ δε περισσότερο η ψυχή του Αγίου Γερασίμου. Πραγματικά ο άγιος πηγαίνει στην Πόλη με πρώτο του σταθμό το Οικουμενικό Πατριαρχείο από όπου πήρε και την πατριαρχική ευλογία και έπειτα στην Αγία Σοφία και στον τάφο του ηρωικού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου. Περιδιαβαίνοντας την Χαλκηδόνα και την Προποντίδα Αφήνει την Κωνσταντινούπολη και οδηγεί τα βήματα του στο Περιβόλι τηα Παναγίας μας το Αγιον Όρος. Δεν γνωρίζουμε αν έμεινε και αν γράφτηκε στα μοναχολόγια κάποιου μοναστηριού το βέβαιο όμως είναι ότι θα διάβηκε από όλες τις μονές του Άθωνα. Στο Άγιον Όρος ο όσιος εκάρει μοναχός άγνωστο βέβαια που. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η μετανοίας του πρέπει να υπήρξε το μοναστήρι των Ιβήρων επειδή ο Άγιος έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για την Παναγία και στο μοναστήρι των Ιβήρων υπάρχει η εικόνα της Παναγίας Της Πορταΐτισσας. Επιπλέον στο μοναστήρι των Ιβήρων υπάρχει και η Πατριαρχική Πράξη της ανακήρυξης της αγιότητας του. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ασκήτεψε και στο κελί του Αγ. Βασιλείου στην περιοχή της Καψάλας και τούτο συνδιάζεται με το γεγονός ότι οι δαιμονισμένοι τον ονομάζουν Καψάλη. Κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο Άγιον Όρος και στο μοναστήρι του Αγίου Παύλου του Ξηροποταμηνού στις 2 Νοεμβρίου του 2000 ο π. Γεράσιμος ο Αγιοπαυλίτης, από τα Βαλσαμάτα της Κεφαλλονιάς, με έστειλε να επισκεφτώ και να προσκυνήσω το σπήλαιο που ασκήτεψε ο Άγιος Γεράσιμος στην σκήτη της Αγίας Άννας κοντά στο Κυριακό της σκήτης. Στο Κυριακό δε της σκήτης παρατήρησα τοιχογραφία η οποία παριστάνει τον Άγιο ανάμεσα σε άλλους ασκητές. Ο άγιος Γεράσιμος και σύμφωνα με τον βιογράφο του διέτρεψε χρόνον ικανό στο Αγιώνυμον Όρος μαθαίνοντας από γεροντάδες την προσευχή και το λόγο του Θεού.
Το Περιβόλι Της Παναγίας ο Άγιος θα το αφήσει για να ικανοποιήσει έναν άλλο μεγάλο του πόθο, πόθο ευσεβή κάθε χριστιανού, τη μετάβαση και προσκύνηση των αγίων τόπων όπου έστησαν οι πόδες Κυρίου. Στα Ιεροσόλυμα πρέπει να έφθασε γύρω στο 1538 γιατί τότε Πατριάρχης της Αγίας Πόλεως ήταν ο Γερμανός από την Αράχωβα της Αιγειαλείας. Ο βιογράφος του αναφέρει ότι εκτός από τους Αγίου τόπους επισκέφτηκε τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο Της Θηβαίδας. Ο πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα εκτιμά την προσωπικότητα του Γερασίμου και τον περιβάλλει με αμέριστη αγάπη. Έτσι τον πείθει να μείνει κοντά του βοηθός στα δύσκολα προβλήματα και από τότε αρχίζει ένα νέο στάδιο αγώνος ασκήσεως προσφοράς και εξωτερικής αγάπης. Έτσι αγαπητοί ακροατές ο Άγιος αναλαμβάνει κανδηλανάπτης στον Πανάγιο Τάφο κλεισμένος μέσα επειδή την εποχή αυτή οι Τούρκοι έχουν επιβάλλει βαριά φορολογία στους προσκυνητές η οποία δίνονταν στην τουρκική φρουρά κατά την είσοδο. Έτσι ο άγιος κλεισμένος για πολλές μέρες στο Πανάγιο τάφο διακονούσε, τελούσε τις ακολουθίες και αγωνίστηκε εντατικότερα και αφοσιωμένα στην προσευχή. Στα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Γεράσιμος χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Γερμανό. Να σταθώ στο σημείο αυτό και να αναφέρω στην αγάπη σας ότι οι βιογράφοι του υποστηρίζουν πως το όνομα Γεράσιμος το έλαβε κατά την χειροτονία του από τον Πατριάρχη Γερμανό προς τιμήν του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου. Έτσι ο άγιος Γεράσιμος είναι Ιερομόναχος και τούτο το διαπιστώνει ο κάθε προσκυνητής όταν αντικρίζει το σώμα του στη Λάρνακα να φορά κουκούλι μοναχικό και άμφια ιερατικά τα οποία μάλιστα είναι και τα εντάφια. Στα Ιεροσόλυμα ο άγιος θέλησε να μιμηθεί τον Χριστό κατά το ανθρώπινο και κατά δύναμιν. Έτσι λαβαίνει άδεια από τον Πατριάρχη να αποσυρθεί στο Σαραντάριο Όρος να παλέψει και να ασκηθεί μιμούμενος τον κύριο της Δόξης. Και νήστεψε και επάλεψε ο Άγιος στο Σαραντάριο Όρος και νίκησε τους πειρασμούς διότι και μέχρι σήμερα οι πειρασμοί μόνο στο άκουσμα του ονόματος του τρέμουν και φρίττουν.
Το έτος όμως 1548 ο Άγιος αφήνει τα Ιεροσόλυμα για να μεταβεί στην Κρήτη με την άδεια του πατριάρχη. Ο βιογράφος του δεν αναφέρει ακριβώς σε ποια μέρη πήγε όμως στο νέο χωριό Αποκορώνου υπάρχει σπήλαιο που διαμορφώθηκε σε ναό και κατά παράδοση ο Άγιος έμεινε εκεί. Άλλο σπήλαιο βρίσκεται στην περιφέρεια Βρυσών Μοδίου Κηδωνίας. Στην Κρήτη ο Άγιος πρέπει να έμεινε γύρω στα 2 χρόνια. Ύστερα από είκοσι χρόνια ό Άγιος Γεράσιμος επιστρέφει στη Ζάκυνθο. Σκοπός του είναι η τελειότητα, η πλήρης αφοσίωση του στο Θεό. Γι αυτό αποσύρρεται σε μια μικρή σπηλιά στον Άγιο Νικόλα Γερακαρίου όπου μέχρι σήμερα οι Ζακυνθινοί το ονομάζουν του Αγίου Γερασίμου. Κατά παράδοση λέγεται ότι ο Άγιος εφημέρευσε στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου καθόλου απίθανο διότι και στα Ιεροσόλυμα είχε επισκεφτεί τον πρώτο τάφο του Λαζάρου στη Βιθανία. Την εποχή αυτή έχει γεννηθεί στη Ζάκυνθο και ο άγιος Διονύσιος και κάποια άλλη άγραφη παράδοση θέλει να έχει βαφτίσει ο άγιος Γεράσιμος τον Άγιο Διονύσιο βέβαια αυτό δεν είναι αποδεδειγμένο άλλα και καθόλου απίθανο λόγω της φήμης τότε του Αγίου στο νησί της Ζακύνθου. Άλλη δραστηριότητα δεν αναφέρεται στη Ζάκυνθο το σίγουρο όμως είναι ότι ο άγιος ατένιζε από τη Ζάκυνθο το μεγάλο βουνό της Κεφαλλονιάς και εκεί περίμενε και προσδοκούσε να συνεχίσει τον αγώνα του και να τον τελειώσει. Το 1554 ο άγιος φθάνει με καΐκι από τη Ζάκυνθο στη Κεφαλλονιά και όπως αναφέραμε και πριν οι Ενετοί ήταν κυρίαρχοι του νησιού και φρόντιζαν με κάθε τρόπο να υποτάξουν τους δύστροπους Κεφαλλήνες. Γι αυτό η πολιτική τους ήταν συγκαταβατική και απαλή. Όμως η σταθερά πίστη των Κεφαλλήνων ερέθιζε τους παπικούς οι οποίοι ήθελαν με κάθε τρόπο να παρασύρουν τους ορθοδόξους στο καθολικισμό. Σε αυτή τη στιγμή λοιπόν ο Θεός στέλνει στη Κεφαλλονιά τον Άγιο Γεράσιμο ο οποίος εγκαθίσταται αρχικά νοτιοδυτικά του Αργοστολίου στα Σπήλια επί αρχιερέως Αθανασίου Λοβέρδου. Τόπος ιδανικός. Στα δυτικά αντίκριζε την Παλλική, στα νότια την Ζάκυνθο και στα Ανατολικά είχε το Αργοστόλι. Πρωτεύουσα τότε του νησιού δεν ήταν το Αργοστόλι αλλά το Κάστρο του αγίου Γεωργίου. Στο σπήλαιο έμεινε ο άγιος 5 χρόνια και 11 μήνες και αποφασίζει να φύγει. Άλλωστε η φήμη του είχε εξαπλωθεί πολλοί συνέρρεαν για να ακούσουν τη διδαχή του και ο άγιος ήταν εραστής της ασκήσεως και της ησυχίας. Τελευταίος και σημαντικότερος σταθμός του Αγίου Γερασίμου υπήρξε η περιοχή των Ομαλών στους πρόποδες του Αίνου. Εκεί θα γίνονταν το επίγειο οικητήριο του και εκεί θα χτυπά η καρδιά της Κεφαλλονιάς έως της συντελείας τους αιώνος. Στη περιοχή των Ομαλών υπήρχε ερημοκλήσι αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου και ονομαζόμενο από τους κατοίκους της περιοχής Αγία Ιερουσαλήμ υπόλλειμα πιθανόν κάποιας μονής του 1200. Εκεί αναπαύθηκε η ψυχή του αγίου και ο ιερέας της περιοχής Γεώργιος Βάλσαμος παραχωρεί στον άγιο το ξωκλήσι και τα γύρω κτήματα. Το παραχωρητήριο σώζεται μέχρι σήμερα. Όπως είπαμε και πριν ο Άγιος φθάνει στα Ομαλά το 1560 και ένα χρόνο μετά συντάσσεται το παραχωρητήριο. Σκοπός είναι η ίδρυση μοναστηριού προς δόξαν θεού. Ο Άγιος αγαπητοί αναγνώστες κτίζει μοναστήρι συγκεντρώνει ψυχές και το ονομάζει Νέα Ιερουσαλήμ. Η μονή της Νέας ιερουσαλήν ανοίγει τις πύλες της το 1561 και από τότε μέχρι σήμερα δείχνει το δρόμο προς τη σωτηρία στους χριστιανούς. Επισκέπτεται τον Επίσκοπο του νησιού Παχώμιο Μακρή και λαμβάνει τη σχετική άδεια και ευλογία. Στη συνέχεια ζητά από τον Πατριάρχη άδεια και θέτει υπό την υψηλή του προστασία την νέα μονή και ζητεί να γίνει Σταυροπήγιο ώστε να το προφύλαξη από τις επεμβάσεις των Παπικών και Βενετσιάνων. Στο μοναστήρι ο Άγιος συνεχίζει την άσκηση. Εντός της εκκλησίας ο προσκυνητής έχει τη δυνατότητα να κατέβει και να δει το ασκητήριο του Άγιου το χωρίζεται σε 2 χώρους. Το παράδοξο είναι και μάλιστα κατ εμέ ένα συνεχές θαύμα πως για να περάσεις στο δεύτερο χώρο πρέπει να διαβείς συρόμενος από ένα άνοιγμα πολύ μικρό και από το οποίο περνούν όλοι οι προσκυνητές από τους πιο αδύνατους μέχρι τους πιο εύσωμους που μπορεί κανείς να φανταστεί. Επιπλέον ο Άγιος ανοίγει τα 40 πηγάδια και φυτεύει τους πλατάνους που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Ο ένας μάλιστα λέγεται ότι φέρει και το σχήμα παλάμης αυτός που βρίσκεται μαζί με το πηγάδι πριν από το μοναστήρι και στο οποίο καταλήγουν οι Λιτανείες του Αγίου. Στο μοναστήρι τελούνταν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να τελούνται καθημερινώς Θείες Λειτουργίες. Ψυχές τρέφονται τον ουράνιο άρτο και η φήμη του Αγίου εξαπλώνεται. Όμως όπως για κάθε άνθρωπο έτσι και για τον Άγιο Γεράσιμο η κοίμηση είναι αναπόφευκτη άλλωστε αυτό είναι και το εισιτήριο για την βασιλεία των ουρανών. Πολλοί Άγιοι έλαβαν το χάρισμα να γνωρίζουν την ώρα της κοιμήσεως τους, έτσι και ο άγιος δέχθηκε αυτή την πληροφορία. Και η μέρα δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από αυτήν του 15αυγούστου, στο Πάσχα του καλοκαιριού. Ίδια μέρα με την κοίμηση της Παναγίας για την οποία έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη. Και όπως αναφέρει το συναξάρι ο π. Ιωαννίκιος, ο π. Γερμανός και η ηγουμένη Λαυρεντία βρίσκονταν κοντά του, όταν ο άγιος άρχισε την τελευταία του επί γης προσευχή. Κύριε Ιησού Χριστέ δέξαι το πνεύμα μου ήταν τα τελευταία του λόγια και ο θεός παρέλαβε την ψυχή του. Θλιβερή είδηση η κοίμηση του Αγίου τόσο για τα Ομαλά όσο και για την Κεφαλλονιά. Οι ιερείς ντύνουν τον άγιο με τα άμφια τα οποία φέρει μέχρι σήμερα και μετά από κατανυχτική εξόδιο ακολουθία στη οποία χοροστάτησε ο Επίσκοπος Κεφαλληνίας Φιλόθεος ο Λοβέρδος ενταφιάζουν το σώμα του αγίου δίπλα και μέσα στον νότιο τοίχο του Ναού. Ο τάφος υπάρχει και σήμερα κάτω από την μεγάλη ασημένια λάρνακα του Αγίου.Το πρακτικό Ταφής δε να σας πω ότι σώζεται μέχρι σήμερα και συνετάγει στις 20/8/1579. η αγιότητα ήταν έκδηλη και φανερή ακόμη και όταν ζούσε ο Άγιος έτσι μετά από πληθώρα θαυμάτων το πιο χαρακτηριστικό που παριστάνεται στις παλαιές αγιογραφίες του είναι αυτό με την δαιμονισμένη που έπεσε το πηγάδι και θεραπεύτηκε αποφασίζεται παρουσία πατριαρχικού εξάρχου η Α΄ ανακομιδή του σώματος του αγίου 2 χρόνια και 2 μήνες μετά την κοίμηση του στις 20 Οκτωβρίου του 1581. Όπως είπαμε και πριν οι παπικοί φθόνησαν την αφθαρσία και την αγιότητα και ζήτησαν να ταφεί ξανά το σώμα ώστε να συμπληρωθεί ο προβλεπόμενος χρόνος δηλαδή τα 3 χρόνια. Και πάλι γίνεται μετά πό 6 μήνες ανακομιδή και θριαμβεύει η ορθοδοξία νικήθηκαν της φύσεως οι όροι και στην περίπτωση του αγίου Γερασίμου όπως χαρακτηριστικά είχε πει το 2002 ο τότε μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος στο λόγο του κατά τη Θεία Λειτουργία. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που θεσπίστηκε η κυριώνυμος εορτή του Αγίου στις 20 Οκτωβρίου κάθε χρόνο και όχι στις 15 Αυγούστου. Αργότερα όμως οι χριστιανοί γιόρταζαν και συνεχίζουμε εμείς να πανηγυρίζουμε την κοίμηση όχι όμως στις 15 για να μην επισκιαστεί η κοίμηση της Παναγίας μας αλλά στις 16 Αυγούστου. Και έκτοτε λοιπόν η Ενετική εξουσία άρχισε να σέβεται το μοναστήρι της Νέας Ιερουσαλήμ και τον άγιο Γεράσιμο μέχρις σημείου να επιχορηγήσει με τριάντα δουκάτα ετησίως το μοναστήρι. Η ανακήρυξη της αγιότητας του οσίου Γερασίμου έγινε το έτος 1622 μήνα Ιούλιο. Και για την ιστορία να σας αναφέρω ότι την εποχή εκείνη βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη ο Νικόδημος ο Β ο Μεταξάς μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Κεφαλληνίας ο οποίος ήταν φίλος του Πατριάρχη Κυρίλλου Λούκαρη και πιθανόν να ενήργησε και να εισηγήθηκε κατάλληλα για το θέμα της ανακήρυξης στον Πατριάρχη. Ο Άγιος Γεράσιμος ονομάστηκε νέος ασκητής προς διάκριση από τον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη.
Τελειώνοντας θα ήθελα να σας διηγηθώ 3 θαύματα του Αγίου τα 2 από τα οποία τα έζησα μπροστά μου και εγώ ο ίδιος. Το πρώτο θαύμα πιθανόν να το έχουν ακούσει αρκετοί από εσάς γιατί συνέβαινε παλιά. Όταν λοιπόν ο Άγιος λιτανεύεται και φθάνει στο πλάτανο τοποθετείται πάνω στο πηγάδι που βρίσκεται εκεί. Χρόνια λοιπόν πριν και αναφέρομαι γύρω στο 1930 περίπου έτυχε να βρεθεί και η γιαγιά μου εκεί, η οποία είχε ακούσει για το θαύμα ότι όταν τοποθετούσαν τον Άγιο πάνω στο πηγάδι αυτό, ξεχείλιζε το νερό, εκείνη όμως δυσπιστούσε λέγοντας ότι ίσως να είναι υπερβολή. Όμως μου είπε, και δεν θα το ξεχάσω όσο ζω «Εγώ Γεράσιμε το είδα να ξεχειλίζει και κανείς δεν μπορεί να με διαψεύσει» Βέβαια τότε αγαπητοί αναγνώστες υπήρχε πίστη πραγματική και για να πάει κανείς να προσκυνήσει στα Ομαλά νήστευε προηγουμένως για μέρες. Το ταξίδι το οποίο γίνονταν τότε με τα πόδια ήταν πραγματικά απόφαση ζωής.
Το δεύτερο θαύμα αφορά ένα κοριτσάκι, το οποίο όταν το κυοφορούσε η μητέρα του, παρουσίασε επιπλοκές και οι γιατροί την συμβούλευσαν να κάνει έκτρωση γιατί μετά βεβαιότητας διαπίστωναν ότι αν γεννηθεί ζωντανό θα έχει πολλά προβλήματα. Οι γονείς ευσεβείς καθώς είναι ούτε να ακούσουν για έκτρωση και μην έχοντας άλλον γιατρό κατέφυγαν στον Άγιο και προσευχήθηκαν και γεννήθηκε το κοριτσάκι το οποίο σήμερα χαίρει άκρας υγείας.

Και το τρίτο θαύμα έχει σχέση με μια γυναίκα η οποία είχε δαιμόνιο και τα δαιμόνια τρέμουν και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του Αγίου. Η γυναίκα έμεινε για καιρό στο μοναστήρι φιλοξενούμενη από τις μοναχές και σε μια Θεία Λειτουργία το δαιμόνιο δεν άντεξε και όπως αργότερα η ίδια διηγήθηκε ένοιωσε να φεύγει από το σώμα της κάτι με δύναμη. Να σας πω δε ότι λίγες μέρες πριν είχα βρεθεί και εγώ ενώ ο εφημέριος τελούσε το Άγιο Ευχέλαιο και όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να χρήσει ο ιερέας την γυναίκα αυτή το δαιμόνιο επαναστάτησε και έλεγε θυμάμαι τη φράση χαρακτηριστικά «Δεν φθάνει παλιοπαπά ετούτος που μένει εδώ και δεν με αφήνει σε ησυχία μέρα νύχτα έχω σήμερα και σένα με τούτο το λάδι, να με καίτε και οι δυο» και μόλις βέβαια την έχρησε το δαιμόνιο τόσο ταράχτηκε που η γυναίκα έπεσε κάτω λιπόθυμη και μετά από λίγες μέρες με την χάρη του Αγίου ελευθερώθηκε.
Αυτά τα λίγα αγαπητοί αναγνώστες, γιατί πραγματικά είναι λίγα για τον Άγιο Γεράσιμο, άλλωστε η σημερινή ηγουμένη μοναχή Κασσιανή και η συνοδεία της έχουν ζήσει τόσα θαύματα που είναι αμέτρητα.
Κλείνοντας να ευχηθώ και εγώ σε όλους να έχετε την χάρη και την ευλογία του Αγίου και ο Άγιος Γεράσιμος να είναι προστάτης και αρωγός όλων εμάς των Ορθοδόξων Χριστιανών. Έτη πολλά λοιπόν και με το καλό να φτάσουμε και στα Άγια Χριστούγεννα.

ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΑΛΙΚΗΣ(ΠΑΛΕΩΝ)



Νόπη Αλεξανδροπούλου - Χαριτάτου


Η Νόπη Αλεξανδροπούλου - Χαριτάτου, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ανήκει στο γένος Ελένης Νικολάου Καμήλου. Είναι τελειόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πήρε την ειδικότητα της Παθολόγου στο Μαντζαβινάτειο Νοσοκομείο Ληξουρίου και στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός Αθηνών. Ενεργό μέλος του φοιτητικού και συνδικαλιστικού κινήματος στον τομέα Υγείας, με στόχο τη δημιουργία και ολοκλήρωση του Ε.Σ.Υ. Ιδρυτικό στέλεχος της Κίνησης Δημοκρατικών Γυναικών, εν συνεχεία της Ε.Γ.Ε. (Ένωση Γυναικών Ελλάδος), με στόχους την ισότητα, την κοινωνική απελευθέρωση, εργασιακά δικαιώματα των γυναικών. Από το 1981 δραστηριοποιείται πολιτικά και κοινωνικά στην Παλική, αποφασίζοντας να εγκατασταθεί στο Ληξούρι. Το 1985 ιδρύει την Ομάδα Γυναικών Ληξουρίου, με παρεμβάσεις σε ζητήματα που αφορούν το γυναικείο πληθυσμό της Παλικής. Το 1986-87 εκλέγεται πρόεδρος της Νομαρχιακής Επιτροπής Ισότητας του Νομού Κεφαλληνίας και Ιθάκης. Από το 1988 είναι μέλος της Αδελφότητας Κεφαλλήνων και Ιθακησίων Πειραιά. Διετέλεσε πρόεδρος του ΠΙΚΠΑ Ληξουρίου και του τμήματος Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Ληξουρίου. Συμμετείχε εθελοντικά σε πρόγραμμα Λαϊκής Επιμόρφωσης στην Παλική, καθώς και σε πολλά συνέδρια, ομιλίες και προγράμματα σε θέματα υγείας, πρόνοιας, καταπολέμησης ναρκωτικών, κ.λ.π.. Αναγνωρισμένη είναι η προσφορά της και η συμβολή της στην αναβάθμιση της υγείας στην Παλική μέσα από την εργασία της στο Μαντζαβινάτειο Νοσοκομείο. Έχει αναπτύξει έντονη πολιτική δραστηριότητα στο Νομό, είναι εκλεγμένη για 2 τετραετίες Νομαρχιακή Σύμβουλος, προασπίζοντας τα συμφέροντα της Παλικής. Διετέλεσε μέλος της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ. Ζει μόνιμα στο Ληξούρι, είναι παντρεμένη με τον Χαρίτο Χαριτάτο και έχει μια κόρη την Λένια.
Πηγή:www.paliki.gr

ΝΟΜΑΡΧΗΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ &ΙΘΑΚΗΣ






ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΑΤΟΣ


Γεννήθηκε το 1954 στα Μονοπωλάτα (Δεματορά) του Δήμου Παλλικής Νομού Κεφαλονιάς.
Τηλέφωνο2671029130

- Σπουδές:Το 1965 μετακόμισε οικογενειακώς στην Αθήνα, όπου και ολοκλήρωσε τις σχολικές του σπουδές, ενώ το 1972 αρχίζει τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νάπολης της Ιταλίας. Το 1980 απέκτησε το πτυχίο του ιατρού. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας σαν οπλίτης γιατρός και στην συνέχεια σαν αγροτικός ιατρός, επιστρέφει στην Κεφαλονιά και αρχίζει την ειδικότητα του στην παιδιατρική όπου θα διαρκέσει 2 χρόνια. Στην συνέχεια φεύγει για την Αθήνα και θα ολοκληρώσει την ειδικότητα του στην παιδιατρική.

- Κοινωνική δράση:Το 1988 ικανοποιεί το όνειρο του και επιστρέφει για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Κεφαλονιά. Από το 1989 προσφέρει τις υπηρεσίες του σαν παιδίατρος στην Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου Αργοστολίου, ενώ συμμετείχε στην ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση της Παιδιατρικής κλινικής και στην ανάδειξη της σε πρότυπο για το νησιωτικό χώρο της Ελλάδας. Επίσης έντονη είναι και η επιστημονική του δραστηριότητα με σειρά ερευνητικών εργασιών και ενημερωτικών ομιλιών που αφορούν θέματα υγείας, κοινωνικής αλληλεγγύης και ασφάλειας.


- Πολιτική δράση:Έντονη είναι και η δραστηριότητα του στα κοινά. Εκλέχθηκε επανειλημμένα μέλος των οργάνων του τοπικού ΠΑΣΟΚ, μέλος του Νομαρχιακού τμήματος της ΑΔΕΔΥ, μέλος του συνδικαλιστικού οργάνου των ιατρών και εκπρόσωπος του Ιατρικού Συλλόγου Κεφαλονιάς στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, Νομαρχιακός Σύμβουλος Παλλικής (1990-1991). Συμμετείχε στις Νομαρχιακές εκλογές του 1998 ως επικεφαλής της παράταξης « Δυναμική Προοπτική Κεφαλονιάς και Ιθάκης»» και βγήκε νικητής αυτών των εκλογών. Από το 1999 έως το 2002, ήταν Νομάρχης Κεφαλονιάς και Ιθάκης. Το 2003 ήταν Νομαρχιακός Σύμβουλος, επικεφαλής της παράταξης Ν.Σ. « Δυναμική Προοπτική» παράλληλα ασκεί την ειδικότητα του ως παιδιάτρου στην Παιδιατρική Κλινική του Νομαρχιακού Νοσοκομείου Κεφαλονιάς .


Στις Νομαρχιακές εκλογές του Οκτώβρη του 2006 επανεξελέγη Νομάρχης Κεφαλονιάς και Ιθάκης επί κεφαλής του Συνδυασμού « Δυναμική Προοπτική».
Πηγή: www.na-kefalinia.gr

" Ο Κεφαλληνίας Σπυρίδων "

Πηγή: www.imk.gr
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κ.κ. Σπυρίδων γεννήθηκε στον Πειραιά το έτος 1926. Το έτος 1953 αποφοίτησε από την Θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Χειροτονείται διάκονος το Μάρτιο του 1951 και Πρεσβύτερος τον Ιανουάριο του 1954 από τον τότε Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Ευρίπου κ. Αλέξιο και Ρωγών κ. Διονύσιο, σεπτή εντολή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Σπυρίδωνος. Ως διάκονος από το έτος 1951, υπηρέτησε στον ιερό ναό Αγίου Βασιλείου Αθηνών και τον Ιανουάριο του 1954 χειροτονείται πρεσβύτερος στον ίδιο ιερό ναό. Υπηρετεί ως γραμματέας και πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης από το 1954-1971, υπηρετώντας ταυτόχρονα από το έτος 1954 εως το 1958 προϊστάμενος και ιεροκήρυκας του ιερού ναού Παναγίας Δεξιάς, της οποίας είναι και κτήτορας. Από το έτος 1958-1971 προϊστάμενος και ιεροκήρυκας του Μητροπολιτικού ναού Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά. Το έτος 1972 επιστρέφει στη γενέτειρα του τον Πειραιά και τοποθετείται προϊστάμενος και ιεροκήρυκας στον ιερό ναό Ευαγγελιστρίας και μετά από λίγο ο τότε μητροπολίτης Πειραιώς κυρός Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης τον καλεί να αναλάβει την Πρωτοσυγκελλία της ιεράς μητροπόλεως Πειραιά. Ο σοφός αυτός και ενάρετος ιεράρχης προτείνει τον Σπυρίδωνα για βοηθό Επίσκοπο του. Η χειροτονία του σε Επίσκοπο Νεοχωρίου έγινε στις 15 Αυγούστου του 1976 στον πανηγυρίσοντα ιερό ναό της Ευαγγελιστρίας στο Πειραιά. Μητροπολίτης Κεφαλληνίας εξελέγει, από την σεπτή ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον Μάιο του 1984 και την 3η Ιουνίου έγεινε η ενθρόνιση του στον ιστορικό και αποστολικό Θρόνο της Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας.
πηγή:Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κ.κ Σπυρίδων, 30 χρόνια αρχιερατείας, Κεφ/νια 2006, Σάββας Τσάσης.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

" ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ "


Εν όψει της Μεγάλης Εβδομάδος και της εορτής του Πάσχα θα ήθελα να μοιραστώ με την αγάπη σας ήθη και έθιμα που λάβαιναν ή λαμβάνουν χώρα κατά τις ημέρες αυτές στο τόπο μας. Ο λόγος δεν είναι κανένας άλλος ειμή η θύμηση στους παλαιούς και η γνώση στους νεοτέρους. Τα έθιμα που θα περιγράψω είτε τα έζησα εγώ είτε μου τα διηγήθηκαν παλαιότεροι όπως η νόνα μου η Νίκη, η συγγένησα μου Αραβαντινού Ευτυχία ο ιερέας Χαράλαμπος Κουμάτος κ.α. Θα αναφερθώ στα ήθη-έθιμα ανά ημέρα ξεκινώντας από το Σαββάτο του Λαζάρου, ημέρα που εισάγει το πιστό στην εβδομάδα των Παθών.
Σαββάτο του Λαζάρου
Το Σάββατο του Λαζάρου είναι αυτό πριν τη Κυριακή των Βαΐων. Είναι αφιερωμένο στην Ανάσταση του φίλου του Χριστού Λαζάρου και προεικονίζει την ίδια την Ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού. Στην επαρχία μας την ημέρα αυτή από το πρωί παρέες παιδιών τραγουδούσαν-έψελναν στα σπίτια το Λάζαρο. Από βραδύς τα παιδιά ετοίμαζαν Σταυρό τυλιγμένο με κορδέλες-γραβάτες ή άσπρα πανιά (όπου συμβόλιζαν τις ταινίες που τύλιγαν οι Ιουδαίοι τους νεκρούς τους) και στην κορυφή τοποθετούσαν συνήθως την εικόνα της Αναστάσεως του Λαζάρου. Τα κάλαντα του Λαζάρου ποικίλουν ως προς το περιεχόμενο τους, στο σύνολο τους όμως εξιστορούν το γεγονός μέσα από τους φοβερούς διαλόγους. Δυστυχώς σήμερα εκείνοι που λένε τα κάλαντα του Λαζάρου είναι πολύ λίγοι και το έθιμο τείνει να εκλείψει. Στο χωριό μας να πως «έλεγαν τον Λάζαρο»
Αν είναι με το θέλημα και με τον ορισμό σας,
Λάζαρου την Ανάσταση να πω στ΄ αρχοντικό σας.
Έβγατε παρακαλούμε για να σας διηγηθούμε,
Για να μάθετε τι εγίνη σήμερα στην Παλαιστίνη,
Και στην πόλη Βηθανία Μάρθα κλαίει και η Μαρία,
Λάζαρο τον αδελφό τους τον γλυκύ και καρδιακό τους.
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν και τον εμηρολογούσαν.
Την ημέρα την Τετάρτη κίνησε ο Χριστός για να ΄ρθει
Και εβγήκε η Μαρία έξω από τη Βιθανία.
Σαν ήσουν εδώ Χριστέ μου, δεν θα πέθαινε ο αδελφός μου
Μα και τώρα ΄γώ πιστεύω και καλότατα ηξέυρω,
ότι δύνασαι αν θέλεις και νεκρούς να ανασταίνεις.
Έβγα έξω Λάζαρε μου φίλε και αγαπητέ μου.
Πες μας Λάζαρε τι είδες ΄κει στον Άδη που επήγες.
Είδα φόβους είδα τρόμους είδα βάσανα και πόνους
Της καρδιάς μου, των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον.
Φέρτε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι.



Κυριακή των Βαΐων
Γνωστή σε όλους μας ως Κυριακή του «Βαγιώνε». Η λέξη «Βοΐο» προέρχεται από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη(ιβ΄1-18) όπου εξιστορείται και το γεγονός της ελεύσεως του Χριστού στα Ιεροσόλυμα και η υποδοχή του με βαΐα των φοινίκων. Την Κυριακή αυτή συνήθιζαν όλες οι οικογένειες να πηγαίνουν στην εκκλησία. Στους δε νιόπαντρους οι Ιερείς συνηθίζουν να φτιάχνουν ένα ξεχωριστώ βάγιο που ονομάζεται βαγιοφόρα. Η βαγιοφόρα στην επαρχία μας έχει 2 μορφές. Είτε βάγιο με διπλές βιολέτες, δεντρολίβανο, φοινίκι, ελιά με τη μορφή μπουκέτου είτε διπλό οκτάχτινο αστέρι κατασκευασμένο επιμελώς με φύλλα φοινικιάς. Το είδος της βαγιοφόρας αυτής έμαθα να κατασκευάζω κι εγώ από τον π. Χαράλαμπο Κουμάτο, έναν από τους λίγους, ίσως μοναδικούς ιερείς της επαρχίας μας που το κατασκευάζει. Τη βαγιοφόρα αυτή κρεμούν πριν τη διανομή στις 3 θύρες του ιερού, στους 3 πολυελέους και στους θρόνους του ναού. Την ημέρα αυτή το φαγητό είναι απαραίτητα ψάρι συνήθως μπακαλιάρο σκορδαλιά ή κοφισόπιττα. Το βράδυ της Κυριακής αρχίζουν οι «Νυμφίοι». Οι δε γυναίκες παρακολουθούν τις ακολουθίες από τους γυναικωνίτες των Ναών. Παράδοση παλαιά η οποία έχει την εξήγηση της ως εξής:Τις ημέρες της Μ. εβδομάδας έπρεπε να παρακολουθήσουν τις ακολουθίες και όσες γυναίκες πενθούσαν κάποιο συγγενικό πρόσωπό. Γι αυτό πήγαιναν στην εκκλησία και έμπαιναν από την πόρτα που διέθετε ο γυναικωνίτης για να μην γίνονται αντιληπτές . Τέτοιου είδους γυναικωνίτη διαθέτει η Αγία Μαρίνα στο χωριό μας με τις γνωστές τσελουδιές. Τέλος παράδοση, η οποία διατηρείται και σήμερα στο χωριό μας, είναι η μετάβαση στη μονή Κορωνάτου πολλών χωριανών για την ακολουθία του Α΄ νυμφίου το απόγευμα της Κυριακής. Πολλοί κάτοικοι του χωριού μας συνήθιζαν να μεταβαίνουν στο Κορωνάτο από το δρόμο του Μποθωνάτου.

Μεγάλη Δευτέρα – Τρίτη.
Τις μέρες αυτές προετοιμάζονται οι πιστοί για να μεταλάβουν είτε την Μεγάλη Τετάρτη είτε την Μεγάλη Πέμπτη. Το βράδυ της Μ. Δευτέρας ψάλλεται η ακολουθία του Β΄ Νυμφίου και το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης το γνωστό τροπάριο της μοναχής Κασσιανής. Μέρες προετοιμασίας για την εκτέλεση του τροπαρίου από τους τότε αειμνήστους ιεροψάλτες ως ο παππούς μου Γεράσιμος Συνοδινός, ο αείμνηστος Σπύρος Συνοδινός Καμήλος οι Γεράσιμος και Βάσος Δρακόπουλοι κ.α.

Μεγάλη Τετάρτη
Στην επαρχία μας τελείται προηγιασμένη Θεία Λειτουργία και το μεσημέρι το ευχέλαιο. Οι γυναίκες πηγαίνουν αλεύρι στην εκκλησία μέσα σε πορσελάνινη λεκάνη. Εκεί ο παπάς τοποθετεί το καντήλι με το λάδι και 7 κεριά. Κατά την ανάγνωση των 7 ευαγγελίων του Ευχελαίου ανάβει ένα ένα τα κεριά. Στο τέλος μυρώνει τους πιστούς και οι γυναίκες παίρνουν το αλεύρι στο σπίτι όπου ζυμώνουν πρόσφορο για να λειτουργήσει ο παπάς την επόμενη μέρα (Μεγάλη Πέμπτη). Οι παραπάνω ακολουθίες πραγματοποιούνται το πρωί και 2 μαζί στην ιερά μονή Κορωνάτου χρόνια τώρα με μεγάλη συμμετοχή πιστών.

Μεγάλη Πέμπτη
Τη μέρα αυτή τελείται η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου ως ενθύμηση της παραδόσεως των αχράντων μυστηρίων από τον ίδιο το Χριστό. Οι χριστιανοί πρωί-πρωί πηγαίνουν στην εκκλησία για να μεταλάβουν. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο οι ιερείς πρωί-πρωί να κοινωνούν τους πιστούς με προηγιασμένο άρτο που έχουν βγάλει από τη Κυριακή των Βαΐων με σκοπό την εξυπηρέτηση των πιστών. Τούτο όμως είναι αμάρτημα μεγάλο και προσομοιάζει τον χριστιανό ως τον Ιούδα, ο οποίος μετάλαβε και έφυγε με σκοπό τη προδοσία. Θα μπορούσε κάλλιστα σε μια εκκλησία της επαρχίας μας να τελείται η Θ. Λειτουργία αρκετά πρωί έτσι ώστε να μπορούν να μεταλάβουν και οι εργαζόμενοι ή όσοι άλλοι δε μπορούν να πάνε αργότερα στην εκκλησία. Μετά την απόλυση οι γυναίκες βάφουν τα αυγά με βαφή από τη θάλασσα και τα παιδιά έψαλλαν τα πάθη. Ήδη το βράδυ της Μ. Τετάρτης έχουν ετοιμάσει τα αυγά τυλιγμένα με άνθη διαφόρων σχημάτων. Να πως έψαλλαν στο χωριό μας τα πάθη.
Σήμερον μαύρος ουρανός σήμερον μαύρη μέρα,
σήμερον όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερον έλαβον βουλή οι άνομοι Εβραίοι,
οι άνομοι και τα σκυλιά και οι τρεις κατηραμένοι
για να σταυρώσουν τον Χριστό των πάντων βασιλέα.
Και ο Κύριος ηθέλησε να μπει σε περιβόλι,
να κάμει δείπνο μυστικό για να τον λάβουν όλοι.
Η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν μοναχή της,
τας προσευχάς της έκανε για τον μονογενή της.
φωνή της ήρθε απ΄ ουρανού και απ΄ Αρχαγγέλου στόμα.
Σώσον Κυρά τας προσευχάς, σώσον και τας μετάνοιας
και τον Υιόν σου πιάσανε και σαν ληστή τον πάνε
και στου Πιλάτου την αυλή εκεί τον τυραννάνε.
Φτιάξτε καρφιά, φτιάξτε καρφιά, φτιάξτε τρία περόνια
κι΄ εκείνος ο παράνομος βαρεί και φτιάνει πέντε.
Συ Φαραέ που τα έφτιαξες εσύ να μας διδάξεις.
Τα δυο βάλτε στα πόδια του και τ΄ άλλα δυο στα χέρια
Το πέμπτο το φαρμακερό βάλτε το στη καρδιά του,
να στάξει αίμα και νερό να λιγωθεί η καρδιά του.
Η Παναγιά σαν τ΄ άκουσε έπεσε και ελυπήθει.
Σταμιά νερό της έριξαν τρία κανάτια μόσχο
και τρία νεροδόσταμνα για να της έρθει ο νους της.
Μα σαν της ήρθε ο λογισμός, μα σαν της ήρθε ο νους της,
ζητά μαχαίρι να σφαεί, φωτιά να πάει να πέσει,
ζητά γκρεμό να γκρεμιστεί για το Μονογενή της.
Όσοι αγαπάτε τον Χριστό κι΄ όσοι τον προσκυνάτε,
όλοι να μ΄ ακλουθήσετε να πάω να τον έβρω.
Μα δεν την ακολούθησαν παρά οι τρεις παρθένες,
η Μάρθα, η Μαγδαληνή και του Λαζάρου η μάνα,
του Ιάκωβου η αδελφή και οι τέσσαρις αντάμα.
Πήραν τη στράτα, το στρατί-στρατί το μονοπάτι,
το μονοπάτι τς΄ έβγαλε μες του ληστή τη πόρτα.
Άνοιξε πόρτα του ληστή και πόρτα του Πιλάτου,
κι η πόρτα απ΄ το φόβο της άνοιξε μοναχή της.
Κοιτάει δεξά, κοιτάει ζερβά κανένα δεν ηβλέπει,
κοιτάει και δεξιότερα και βλέπει τον Αϊ Γιάννη.
Αφέντη μου, Αϊ Γιάννη μου και βαπτιστά του γιου μου,
μην είδες τον υγιόκα μου και σε διδάσκαλο σου:
Δεν έχω στόμα να σου πω, γλώσσα να σου μιλήσω,
δεν έχω χεροκάλαμο για να σου τον εδείξω.
Βλέπεις εκείνον το γυμνό, τον παραπονεμένο,
όπου φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτηγμένο,
όπου φορεί στη κεφαλή ακάνθινο στεφάνι,
εκείνος είν΄ ο γιόκας σου κι εμέ διδάσκαλος μου.
Η Παναγιά πλησίασε γλυκά τον ερωτούσε,
δε μου μιλάς παιδάκι μου, δε μου μιλάς παιδί μου:
Τι να σου πω μανούλα μου που διάφορο δεν έχεις,
κοντά το Μέγα Σάββατο κοντά στο μεσονύχτι
που θα λαλήσει ο πετεινός, σημαίνουν τα επουράνια
σημαίνει και η Αγιά Σοφιά με τρεις χρυσές καμπάνες.
Όποιος τ΄ ακούει σώζεται όποιος τ΄ ακούει αγιάζει
και όποιος το καλοσκεφτεί παράδεισο θα λάβει
παράδεισο και λίβανο από τον Άγιο Τάφο.
Κάτου στα Ιεροσόλυμα και στου Χριστού τον Τάφο,
εκεί δεντρί δεν ήτανε και δέντρο εφυτρώθει
στην κορυφή ήταν ο Χριστός στη ρίζα η Παναγία,
και στα απόκλωναράκια του ήταν οι μαθητές του,
που μαρτυρούσαν κι έλεγαν για του Χριστού τα πάθη,
για του Χριστού τ΄ αφέντη μας για τον μονογενή μας,
που έχυσε το αίμα του για πινομή δική μας.
(*Τα κάλαντα του Λαζάρου & τα πάθη του Χριστού όπως είναι παραπάνω μου τα παράδωσε γραμμένα η Αραβαντινού Καρλάτου Ευτυχία το Πάσχα του 2005.)

Το απόγευμα της ίδιας μέρας ετοίμαζαν τα μπουρμπουρέλια ή κουκαλιστήρια για την ανάγνωση των 12 ευαγγελίων . Ένα έθιμο κατά τη γνώμη μου άσχημο διότι έδειχνε ασέβεια προς το πάσχοντα Χριστό. Ήταν ασέβεια να ψάλλονται όλα εκείνα τα όμορφα στιχηρά και ο κόσμος να μασάει καβουρντισμένα κουκιά ή ρεβίθια. Το βράδυ η ακολουθία των 12 Ευαγγελίων ήταν μακροσκελέστατη. Πολλές εκκλησίες συναγωνίζονταν στο ποια θα τελειώσει τελευταία. Θυμάμαι το 1988 το παπά Κουμάτο να διαβάζει με άνεση και σοβαρότητα τα Ευαγγέλια(το 12 πάντα από τον άμβωνα ψαλτά φορώντας άσπρο φελόνι και πετραχήλι) να ψάλλει μελωδικότατα το «Σήμερον Κρεμάται» του Σολωμού και να λέει το «Δι’ Ευχών» τις 01:45 το βράδυ.

Μεγάλη Παρασκευή
Την ημέρα αυτή πήγαιναν από πρωί στην Εκκλησία για να προσκυνήσουν τον εσταυρωμένο Χριστό. Παράδοση στη Κεφαλλονιά και μάλιστα στην επαρχία μας είναι η μουσική εκτέλεση του προκειμένου της Μ. Παρασκευής γνωστό σε όλους ως «Διεμερίσαντο» και του «Σήμερον Κρεμάται» του Σολωμού. Οι ψάλτες και ο ιερέας μεταβαίνουν μπροστά από τον Εσταυρωμένο και μετά την εκφώνηση του Ιερέα «Εσπέρας Προκείμενον» ψάλλουν καλλιτεχνικά το στίχο μετά του προκειμένου, μια παράδοση που σώζεται ως τις μέρες μας. Η ακολουθία τελειώνει περίπου γύρω στις 12:30 και αμέσως οι γυναίκες ξεκινούν το στόλισμα του Επιταφίου. Ο Επιτάφιος θα έπρεπε να στολιστεί όσο το δυνατό με πρωτοτυπία και τελειότερα με κάθε είδους λουλούδια. Παλαιότερα στο Ληξούρι «συναντιόνταν» όλοι οι Επιτάφιοι της πόλεως στη πλατεία, με αποτέλεσμα ο συναγωνισμός να είναι μεγάλος. Εκεί κρυφάκουγες τα σχόλια κυρίως από τις γυναίκες μέσα στη νυχτερινή κατανυχτική ατμόσφαιρα και ενώ η φιλαρμονική του Ληξουρίου «σονάριζε» τα πένθιμα εμβατήρια του Ληξουριώτη συνθέτη Πέτρου Σκαρλάτου όπως τη Marcia ‘ Funedre N. ii’. Κατά το βράδυ της ίδιας ημέρας και ενώ από το πρωί δεν είχε φάει κανείς τίποτε έτρωγαν όσοι ήθελαν λίγο αντίδωρο ή έπιναν λίγο ξύδι δια την ανάμνηση της πόσεως του όξους από τον ίδιο το Χριστό πάνω στο Σταυρό. Τα τελευταία χρόνια σημειώνεται και ένα έθιμο που τείνει να γίνει παράδοση. Μετά το τέλος της εξόδου του Επιταφίου στο Ληξούρι κόσμος πολύς μεταβαίνει στο μοναστήρι του Κορωνάτου για να ακούσει εκ των χειλέων του παπά Χαραλάμπη ένα τροπάριο που μέχρι πρότινος ήταν άγνωστο στο πολύ κόσμο της Επαρχίας μας και σχεδόν ποτέ δεν λεγόταν. Αυτό το τροπάριο έχει ως αρχή του τη φράση Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας…». Μετά την εκτέλεση του τροπαρίου και ενώ έχει περάσει η 12 νυχτερινή γίνεται και η πρώτη Ανάσταση με το σπάσιμο της μπουκάλας( δημιουργία θορύβου και παραλληλισμός του διασκορπισμού των Ιουδαίων μετά την Ανάσταση) και το σκόρπισμα φύλλων δάφνης(σύμβολο νίκης) ψάλλοντας το «Ανάστα ο Θεός». Στα Μονοπολάτα παράδοση παλαιά είναι το κάψιμο του Ιούδα. Μοναδική «παραφωνία», στο κατανυχτικό κλίμα της ημέρας, είναι κατά τη γνώμη μου, η μετάβαση ορισμένων χριστιανών το μεσημέρι στα κοιμητήρια της επαρχίας μας και η τέλεση τρισαγίων για την ανάπαυση των ψυχών. Κρίμα και κατάκριμα προκαλούν στους κεκοιμημένους παρά ανάπαυση στις ψυχές τους για το λόγο ό,τι την ημέρα αυτή μια μόνο κηδεία και ένα μόνο μνημόσυνο επιτελείται και αυτό είναι του Σταυρωθέντος και Παθόντος Δεσπότου Χριστού.

Μεγάλο Σαββάτο
Ήδη από τα χαράματα οι ιερείς σημαίνουν τις καμπάνες για την ακολουθία του εσπερινού της Κυριακής του Πάσχα ή όπως αλλιώς είναι γνωστή ως Πρώτη Ανάσταση. Οι ψάλτες διαβάζουν με σοβαρότητα τις 15 προφητείες εστιάζοντας μάλιστα στην προφητεία των 3 παίδων & στην προφητεία του Ιωνά. Μετά τον Απόστολο και πριν το Ευαγγέλιο γίνεται η Πρώτη Ανάσταση. Θόρυβος πολύς ταράζει την μέχρι πρότινος ησυχία με κάθε είδους μέσο, για να φανερώσει πως η Ανάσταση του Χριστού συνετάραξε της γης τα θεμέλια & του Άδου τα δώματα και επληρώθησαν πάντα φωτός, Ουρανός τε και γή και τα καταχθόνια. Ακολουθεί η θεία λειτουργία του Μ. Βασιλείου ως τη Μ. Πέμπτη όπου κόσμος πολύς μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων. Μετά την απόλυση γίνεται η βαφή αυγών & η προετοιμασία των Πασχαλινών εδεσμάτων. Στρώνεται το τραπέζι και ετοιμάζονται τα φαγητά όπου συγκεντρωμένη η οικογένεια θα φάει στο Πασχαλινό τραπέζι. Κατά την 11 νυχτερινή όλη η οικογένεια μεταβαίνει στην εκκλησία με κεριά, λαμπάδες και φαναράκια για να πάρει το άγιο Φως και να ακούσει το Χριστός Ανέστη. Οι Αναστάσεις στην Επαρχία μας πάντοτε υπήρχαν παροιμιώδεις, τόσο για το όλο συμβάν όσο και για τη περίφημη στιχομυθία Ψάλτου και ιερέως κατά την είσοδο τους στο ναό(εφόσον η Ανάσταση τελούνταν έξω από το ναό όπως προβλέπει το τυπικό). Ως εκ τούτου ο καθηγητής Λαογράφος Δημήτρης Λουκάτος στο βιβλίο του «Κεφαλλονίτικη Λατρεία» κάνει λόγο για τις Αναστάσεις στο Ληξούρι. Μετά την Ανάσταση ο κόσμος αποχωρεί για το Πασχαλινό τραπέζι. Έθιμο άσχημο που προφανώς έχει τη ρίζα του στην Ενετοκρατία παράλληλο με το έθιμο να χηρεύουν οι καμπάνες όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα μέχρι του Μεγάλου Σαββάτου. Οι Ρωμαιοκαθολική εκκλησία τον 16ο αιώνα ήταν πανίσχυρη στα νησιά μας με αποτέλεσμα να επιβάλλει δικά της έθιμα και απαγορεύσεις. Η βρώση γήινης τροφής πριν τη βρώση και πόσση του σώματος και αίματος του Αναστάντος Χριστού μπορεί να μην είναι αμάρτημα προσκρούει όμως στον Κατηχητικό λόγο του Χρυσορρήμονος «Ει τις ευσεβής και φιλόθεος…» ο οποίος λέγει μεταξύ των άλλων «Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως. Πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος» Το συμπόσιο της πίστεως και ο πλούτος της χρηστότητος είναι η μετοχή στη Θεία ευχαριστία και η μετάληψη των αχράντων μυστηρίων. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια και με πρωτοπόρο το παπά Χαραλάμπη τελείται μετά την Ανάσταση η Θεία λειτουργία οπότε ο κόσμος κοινωνεί και απολαύει του πλούτου της Χρηστότητος.

Κυριακή του Πάσχα
Αντίθετα με άλλες περιοχές της Ελλάδος όπου τελείται η ακολουθία του εσπερινού της αγάπης πρωί, στην επαρχία μας τελείται από χρόνια το απόγευμα της Κυριακής όπως προβλέπει το τυπικό. Διαβάζεται το Ευαγγέλιο στα Ελληνικά και ακολούθως μετά το πέρας του Εσπερινού μπορεί να ακολουθήσει λιτανεία όπως στο γειτονικό Χωριό μας Χαυριάτα ή διανομή κόκκινων αυγών και γλυκισμάτων.

Αυτά εν ολίγοις είναι τα ήθη & έθιμα που λάμβαναν & λαμβάνουν χώρα στην επαρχία μας, άλλα ευχάριστα, άλλα παράξενα και άλλα νεότευκτα. Εύχομαι σε όλους μας το φετινό Πάσχα να φέρει στη ψυχή μας το νόημα και το Φως της Αναστάσεως, που δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που λέγει συνεχώς ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, Η ΑΓΑΠΗ. Χρόνια Πολλά και Καλή Ανάσταση.

" Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ. "




Δικαίων ψυχαί εν χειρεί Θεού, καί ου μή άψητε αυτών βάσανος. (Σοφ. Σολομώντος Γ΄1.)

Κατά τον σοφό βασιλέα Σολομώντα οι ψυχές των δικαίων βρίσκονται στα χέρια του Θεού και κανείς δεν μπορεί να τις βλάψει. Αυτό συμβαίνει και με όλους τους αγίους της πίστεως μας μιας και κατά την επίγεια ζωή τους μάζευαν θησαυρούς ουράνιους, αντί των επιγείων, όπου κανείς δεν μπορεί να τους καπηλευτεί. Τούτο έπραξε και κατά την επίγεια ζωή του ο όσιος Άνθιμος ο Κουρούκλης ο πυρσός της Κεφαλληνίας, ο δομήτωρ της μονής των Λεπέδων, της Πάλλης το βλάστημα.
Ο όσιος Άνθιμος γεννήθηκε στο Ληξούρι το 1727 από την οικογένεια του Ιωάννη και της Αντζουλέττας Κουρούκλη-Ψωμά. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αθανάσιος. Ο μικρός Αθανάσιος αρχίζει τη ζωή του με θλίψεις και στενοχώριες μιας και η φοβερή αρρώστια της ευλογιάς, που σέρνονταν τότε, τον χτυπάει στα μάτια. Η αγάπη όμως της ευσεβής μητέρας του Οσίου για τον γιό της την οδηγεί στη σκέψη της νηστείας και της προσευχής. Αποφασίζει να κάμει λοιπόν σαρανταλείτουργο και να παρακαλέσει το Θεό για τον αγαπημένο γιο της. Και πράγματι ο φιλάνθρωπος και οικτίρμον Θεός ακούει τις προσευχές της και κατά την τελευταία λειτουργία στον ναό των Αγίων Αποστόλων δίπλα στο μοναστήρι του Κορωνάτου ο μικρός Αθανάσιος βρίσκει το χαμένο φως του.
Τα πρώτα του χρόνια μετά την θαυμαστή θεραπεία του ο όσιος τα περνά στο Ληξούρι ώσπου αποφασίζει να γίνει μοναχός. Που εκάρει μοναχός δεν γνωρίζουμε. Το ότι όμως αφιέρωσε το μοναστήρι, που έκτισε στην Αστυπάλαϊα, στην Παναγίας την Πορταΐτισσας της μονής των Ιβήρων μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι στην μονή των Ιβήρων έδωκε και τις μοναχικές υποσχέσεις και έλαβε το Μέγα και Αγγελικό σχήμα. Ο Άγιος φεύγει από το περιβόλι της Παναγίας και επισκέπτεται τη Χίο, τη Σίφνο, την Πάρο, τη Νάξο, τα Ιεροσόλυμα, το Καστελόριζο, την Αστυπάλαια.
Η Αστυπάλαια είναι το νησί που ανέδειξε τον Άγιο Άνθιμο και που σήμερα τον έχει πολιούχο και προστάτη του. Ο Άγιος Άνθιμος το 1760 χτίζει στην Αστυπαλιά το μοναστήρι της Παναγίας της Πορταΐτισσας με θαυμαστό τρόπο, καθώς μαρτυρεί η επιγραφή που σώζεται εντοιχισμένη στα αριστερά της εισόδου της μονής. Ο άγιος φαίνεται ότι έδωσε τη καρδιά του και τη ψυχή του για το μοναστήρι αυτό αφού το στόλισε με ότι καλύτερο μπορούσε. Οι υπάρχουσες εικόνες φαίνονται να είναι έργα Κεφαλλήνων αγιογράφων ενώ η εικόνα της κοιμήσεως της Θεοτόκου δίπλα στο δεξιό αναλόγιο φέρει την υπογραφή του Ληξουριώτη αγιογράφου Σφαέλλου. Ιδιαίτερη φροντίδα όμως έδειξε ο Άγιος για την εικόνα της Πορταΐτισσας, για την οποία κάνει ταξίδι στο Άγιο Όρος. Εκεί παρακαλεί κάποιον αγιογράφο να του φτιάξει αντίγραφο της προστάτιδος των Ιβήρων. Εκείνος όμως λέγει στον Άγιο ότι δεν προλαβαίνει και ο άγιος με πίστη ακουμπά το ξύλο στην εικόνα της Πορταΐτισσας όπου με τη χάρη της Παναγίας αποτυπώνεται η Αγία μορφή της. Την εικόνα αυτή τη θησαυρίζει στο μοναστήρι που είχε φτιάξει στην Αστυπάλαια και από τότε έως σήμερα η Θαυματουργός εικόνα είναι προστασία και σκέπη του νησιού.
Η θεία πρόνοια φέρνει τον Όσιο στην μονή των Λεπέδων όπου οι σεισμοί του 1766-7 είχαν προκαλέσει ζημιές στη μονή. Στις 10 Ιανουαρίου 1769 συντάσσεται η προσήλωση του Αγίου και με τη βοήθεια του θεού και την ευλογία του τότε Αρχιεπισκόπου Σοφρωνίου Κουτούβαλη αναστηλώνει το μοναστήρι των Λεπέδων. Μετά το χτίσιμο της μονής ο Άγιος Άνθιμος επισκέπτεται και άλλα μέρη της Ελλάδος στα οποία διδάσκει και κηρύττει το λόγο του θεού. Η επί γης ζωή του όμως τελειώνει και σε ηλικία 55 ετών το Σεπτέμβριο του 1781 παραδίδει τη ψυχή του στα χέρια του παναγάθου Θεού. Η αγιότητα του οσίου ήταν εμφανής τόσο κατά την επί γης ζωή του όσο και μετά τη κοίμηση του, αφού τα λείψανα του ευωδίαζαν και ευωδιάζουν ως δείγμα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στον Άγιο. Ο όσιος Άνθιμος είχε κάμει βίωμα του τα λόγια του Χριστού «άγιοι γίνεσθε ότι άγιος εγώ ειμί».
Η ανακήρυξη της αγιότητος του Οσίου άργησε να γίνει και μόλις το 1974 και Ιουλίου 30 το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ύστερα από τις απαραίτητες ενέργειες των τότε μητροπολιτών Κεφαλληνίας κυρού Προκοπίου και Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κυρού Ισιδώρου κατατάσσει τον όσιο στη χωρία των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας και αναγνωρίζει την αγιότητα του. Από τότε έως και σήμερα τόσο οι Κεφαλλήνες όσο και οι Αστυπαλιείς τιμούν και γεραίρουν τον Άγιον των. Η μνήμη του Αγίου ορίστηκε να εορτάζεται την 4η του μηνός Σεπτεμβρίου, ημέρα της κοιμήσεως του.
Φέτος με τη χάρη του Θεού αξιώθηκα και εγώ μαζί με το παπά Χαράλαμπο το Μαρκέτο και τη κόρη του Αγάθη να βρεθούμε στην Αστυπαλιά και να συνεορτάσουμε με τους κατοίκους της την μνήμη του Αγίου. Η πανήγυρη υπήρξε θαυμάσια, τόσο ο Εσπερινός από βραδύς όσο και ο όρθρος και η θεία Λειτουργία το πρωί καθώς και η λιτανεία των εικόνων της Παναγίας και του Αγίου Ανθίμου. Σε όλες τις ακολουθίες χοροστάτησε ο μητροπολίτης Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ.κ. Παΐσιος (Αραβαντινός) πλαισιούμενος από τους εκεί ιερείς π. Ευσέβιο Σταυλά και π. Δημήτριο Αχλαδιώτη καθώς και τον εκ Καλύμνου π. Ιάκωβο Συριώτη.
Ο Θεός οικονόμησε τη μεσιτεία του Αγίου Ανθίμου ΑΞΙΟ ποιμενάρχη των τριών αυτών νησιών Κεφαλλονίτη και μάλιστα Σουλλαριώτη. Γι αυτό το χωριό μας πρέπει και οφείλει να είναι περήφανο και να μην εγκαταλείπει ποτέ την ορθόδοξη πίστη των προγόνων μας διότι κατά την ιστορική του πορεία έβγαζε και βγάζει αγίες μορφές όπως ο όσιος Ευφρόσυνος της μονής των Κηπουραίων και εσχάτως ο Σεβασμιώτατος μητροπολίτης κ.κ. Παΐσιος. Ο ετάζων καρδίας και νεφρούς Κύριος είδε την ευσέβεια των εκεί χριστιανών και τους έστειλε άξιο και καλό ποιμένα. Εντύπωση μεγάλη μου προξένησε η πολύ μεγάλη αγάπη των Αστυπαλιτών για το ποιμενάρχη τους, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας. Την ίδια αγάπη διαπίστωσα και στη Κάλυμνο κατά την εκεί επίσκεψη μου και κατέληξα στο συμπέρασμα που πολύ σοφά λέγει ο λαός «ότι δώσεις θα λάβεις». Ο ποιμενάρχης τους από τις πρώτες κιόλας μέρες της εκεί παρουσίας του είναι ανάμεσα στο κόσμο και μοιράζει αυτό που ο Χριστός έδωσε ως τελευταία εντολή, ΑΓΑΠΗ.
Την αγάπη αυτή νιώσαμε και εμείς κατά την πενθήμερη παραμονής μας και γι’ αυτό τον ευχαριστούμε θερμά για ότι έκανε για μας. Επιπλέον ευχαριστίες οφείλουμε και στους εκεί 2 Ιερείς π. Ευσέβιο και π. Δημήτριο για την αγάπη τους και τη φιλοξενία τους. Ελπίζω ο καλός Θεός να μας αξιώσει να συνεορτάσουμε και του χρόνου τη μνήμη του πολιούχου της Αστυπαλιάς. Αναγκαίο δε θα ήταν να πραγματοποιηθεί και η αδελφοποίηση μεταξύ του δικού μας Δήμου και του Δήμου Αστυπαλαίας. Ελπίζω και εύχομαι να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις και να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες από του αρμόδιους φορείς.