Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

1 χρόνος χωρίς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.

Συμπληρώνεται κιόλας ένας χρόνος από την εις Κύριον εκδημία του Μακαριστού Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας κυρού Χριστοδούλου. Ένας χρόνος, ο οποίος φανέρωσε τόσο την απουσία όσο και την χαρισματικότητα του κλεινού Ιεράρχου! Περισσότερο σε μας και σε όσους τον γνωρίσαμε, η σκέψη και μόνο ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είναι στο υπερουράνιο θυσιαστήριο, από τη μια αναπαύει τις καρδιές μας, αλλά από την άλλη μας δημιουργεί κενό δυσαναπλήρωτο. Και τούτο γιατί τέτοιοι άνθρωποι γενιούνται στην Ελλάδα κάθε 100 χρόνια.

Η χαρισματικότητα του Ιεράρχου υπήρξε έκδηλη σε κάθε περίσταση και όπου απαιτούνταν. Και αυτό ήταν που "ζήλευαν" ακόμα και αρκετοί πολιτικοί ηγέτες οι οποίοι συναναστράφηκαν ή και ακόμη ακόμη εναντιώθηκαν, σε θέματα πίστεως, με τον Ιεράρχη. Όμως εκείνος απολαμβάνει τους κόπους του, και τους αγώνες του δίπλα στη χάρη του Θεού. Δεν θα αναφερθώ σε βιογραφικά στοιχεία για τον αρχιεπίσκοπο της καρδιάς μας, όπως πολύ εύστοχα έχει χαρακτηριστεί, άλλωστε για την πίστη μας σημασία έχει η κληρονομιά της Βασιλείας των ουρανών και όπως μάλιστα αναφωνεί η Σοφία του Σολομώντος " Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι και εν Κυρίω ο μισθός αυτών και η φροντίς αυτών παρά υψίστω." Οι δίκαιοι ζούν εις τον αιώνα, τον ατελεύτητο, που δεν είναι κανένας άλλος από εκείνον που έχει εγκαινιάσει ο Χριστός με το κοσμοσωτήριο γεγονός της Αναστάσεως του.

Δοξάζω και ευχαριστώ τον καλό Θεό που με αξιώσε να γνωρίσω τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο μέσα στο κήπο της Θεομήτορος, στο Περιβόλι της Παναγίας Μητέρας μας στο Άγιο Όρος και στην Ιερά Βασιλική Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή του Αγίου Παύλου, προπαραμονές της εορτής της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, το Σεπτέμβριο του 2001. Πως μπορώ να ξεχάσω την στιγμή που ύψωσε το τρισμακάριστο ξύλο, το τμήμα εκείνο που φέρει την οπή από το καρφί, και για το οποίο στο μοναστήρι υπάρχει ειδικό τροπάριο, από χρόνων πολλών, στους στίχους των Εσπερίων της Εορτής της Υψώσεως. Πως μπορώ να ξεχάσω την απλότητα του χαρακτήρα του όταν το εσπέρας της επισκέψεως του συζητήσαμε μαζί και με το Γέρο Γεράσιμο τον Αγιοπαυλίτη για το νησί μας, το οποίο πριν λίγο καιρό ο ίδιος είχε επισκεφθεί για να συμμετάσχει στις εργασίες του συνεδρίου "Περί ταυτίσεως Μελίτης των πράξεων με την Κεφαλλονιά",για την Πατρίδα μας και τα προβλήματα της.

Συναισθήματα από καρδιάς για τον Αρχιεπίσκοπο της καρδίας μας. Αυτά τα φτωχά λόγια η ιστοσελίδα μας ψελλίζει 4 μέρες πριν την συμπλήρωση ενός έτους από την μετάβαση του σοφού Ιεράρχου "εκ του Θανάτου εις την Ζωήν". Εύχομαι και παρακαλώ όπως ο γέροντας μας μνημονεύει και στο υπερουράνιο θυσιαστήριο εμάς τα παιδιά του και κυρίως την νεολαία την οποία εκείνος επλησίασε για να γεφυρώσει το χάσμα και η οποία τόσο πολύ τον αγάπησε.

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Κατασκευή της Αγιαστούρας

Την παραμονή των Φώτων, την ημέρα του Αγιασμού,οι καλλικάτζαροι της υπόλοιπης Ελλάδας, τα “παγανά” της Κεφαλονιάς, έχουν εξαφανιστεί. Ο σταυρός που μπήκε στα σπίτια με το αγιασμένο νερό τα έδιωξε. Αφού για ένα δωδεκαήμερο, από την νύχτα των Χριστουγέννων κυριαρχήσανε στη γη, μπήκανε στα σπίτια από τις καμινάδες, μαγαρίσανε τα φαγητά , ήρθε η ώρα να ξαναγυρίσουν αποδιωγμένα στου κάτω κόσμου τα βασίλεια. Τα παγανά της Κεφαλονιάς είναι παράξενα πνεύματα με παιδική μορφή.Πολλοί πιστεύουν πως είναι οι ψυχές των αβάπτιστων νηπίων. Για το δωδεκαήμερο στα παλιά χρόνια έλεγαν ότι μπήκαν “παγανόμερες”. Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή οι καλικάντζαροι είναι οι βρυκολακιασμένοι στρατιώτες που έστειλε ο Ηρώδης να σφάξουν τα νήπια ελπίζοντας ότι θα σκότωνε και τον νεογέννητο Χριστό. Κατά μία άλλη εκδοχή καλικάντζαροι γίνονται τα παιδιά που γεννιούνται τα Χριστούγεννα. Γι αυτό παλιά σε κάποιες περιοχές έκοβαν και έκαιγαν τα νύχια των παιδιών που γεννιόνταν τα Χριστούγεννα γιατί χωρίς νύχια ήταν αδύνατον να γίνουν καλικάντζαροι. Σε κάποιες περιοχές πιστεύουν ότι ήταν άνθρωποι που έγιναν ξωτικά επειδή είχαν διαπράξει πολλές αμαρτίες. Όπως και νάχει όμως την ημέρα των Φώτων ξορκισμένοι από τις σταγόνες του αγιασμού οι καλικάντζαροι θα φύγουν τρέχοντας για να ξαναγυρίσουν στα έγκατα της γης.
Την ημέρα του αγιασμού ο ιερέας ή διάκονος επισκέπτεται τα σπίτια για να τα αγιάσει και να διώξει τα παγανά. Ο κληρικός κρατά τον Τίμιο του Κυρίου Σταυρό και την αγιαστούρα του, ενώ τα παιδιά που τον συνοδεύουν κρατάνε το κανάτι ή το μπαχράτσι με τον αγιασμό. Η κατασκευή της Αγιαστούρας την παραμονή του αγιασμού αποτελούσε και αποτελεί παράδοση για το νησί μας. Τέχνη σοβαρή και μετρημένη,η κατασκευή της αγιαστούρας, την οποία διακρίνει η καλαισθησία και η αρχοντιά.


Αρχικά απαιτείται η έρευση ενός επιμηκούς, λεπτού στρογγυλού ξύλου γύρω στα 30-35 εκατοστά και η συγκέντρωση των άνθεων. Δεντρολίβανος, βιολέτες διπλές(σε άλλα μέρη λέγονται νάρκισσοι ή ζουμπούλια), γαρύφαλα κατά προτίμηση κόκκινα για να διακρίνονται είναι τα κυριότερα άνθη πουν απαιτούνται για την κατασκευή. Η κατασκευή ξεκινά απο πάνω με ένα κόκκινο γαρύφαλλο που αποτελεί τη κορυφή και στη συνέχεια προστίθεται δεντρολίβανος ή βιολέτες, ανάλογα με το σχέδιο και με την σκέψη του δημιουργού. Στο τέλος κλείνει με ένα κομμάτι ύφασμα (στόφα εκκλησιαστική ή βελούδο) ραμένο κατάλληλα ώστε να διευκολύνει το παπά στο έργο του. Η χρήση του αλουμινόχαρτου συνιστά προχειρότητα και ακαλαισθησία. Η χρήση κόκκινης κορδέλας εξαρτάται από το σχέδιο και τον δημιουργό. 'Οσο πιο λεπτεπίλεπτη και καλαίσθητη είναι η αγιαστούρα τόσο περισσότερο τραβά τη προσοχή και ξεχωρίζει από τις άλλες.
Την τέχνη της κατασκευής την διδάχθηκα από τον εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Λιβαθινάτων π. Χαράλαμπο Μαρκέτο ο οποίος μαθήτευσε ως σκολίτης δίπλα σε άλλους πολιούς ιερείς που διακρίνονταν για την ευσέβεια και την αρχοντιά τους. Εύχομαι και οι νέοι κληρικοί μας να συνεχίσουν αυτή τη παράδοση σε μια εποχή η οποία διακρίνεται για τον μαρασμό των αξιών και των παραδόσεων.