…
δύσκολο να το περιγράψω, ίσως γιατί θέλω να το κρατήσω για μένα, όχι από
εγωισμό, όχι γιατί θα χάσω κάτι από αυτό. Έτσι και αλλιώς από αυτό το ταξίδι
μόνο καλά μπορείς να αποκομίσεις ακόμα και αν ο λογισμός σκέφτεται αντίθετα .
Αυτό το ταξίδι χαράζει τη ψυχή κάθε ανθρώπου που το πραγματοποιεί, διαφορετικά,
με ξεχωριστές μνήμες και εμπειρίες, με μοναδικά συναισθήματα και εικόνες. Και
όσος καιρός και αν περάσει τίποτα από αυτά δεν περνάει στη λήθη, ακριβώς γιατί η
ουσία των όσων ζεις κρύβει κάτι το ουράνιο και θεϊκό.
Και
το ταξίδι αυτό δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το ευλαβικό προσκύνημα στο
περιβόλι της Παναγίας, το Άγιον Όρος. Κάθε μέρα εκεί είναι ξεχωριστή ειδικά για
όσους κατοικούν αυτόν τον τόπο μόνιμα. Για τον επισκέπτη και προσκυνητή ίσως το
φθινόπωρο και η άνοιξη να προσφέρονται καταλληλότερα γι αυτό το ταξίδι. Άλλωστε
ο ιερός αυτός τόπος προσφέρεται και για περπάτημα! Η Ουρανούπολη αποτελεί την
αφετηρία αλλά και το τέρμα αυτού του ταξιδιού. Μια χαρούμενη και συνάμα
μυστηριακή αφετηρία για το τι θα συναντήσεις σ αυτό το ταξίδι. Σίγουρα δεν
υπάρχουν συμπληγάδες πέτρες που θα ανακόψουν την πορεία μας, ούτε Σκύλλα και Χάρυβδη.
Αν
όμως επιδιώξουμε κάτι ανώτερο και συνάμα αγγελικό θα βρούμε πρόσκομμα τον νοητό
Αμαλήκ, ο οποίος έξυπνα και εύκολα κατατροπώνεται, αρκεί να υπάρχει από μέρους μας
η συγκατάθεση για μετάνοια. Εξασφαλίζοντας το διαμονητήριο, το οποίο για
πολλούς θα μπορούσε να είναι ισάξιο ενός φυλαχτού, μπαίνουμε στο καράβι για να
φτάσουμε στη Δάφνη το γνωστό λιμανάκι του Αγίου Όρους. Η διαδρομή μας αποζημιώνει
από τα πρώτα κιόλας λεπτά του ταξιδιού μας. Αμέσως νιώθεις ότι πας κάπου, που ενώ
ο χρόνος για σένα κυλά αμείλιχτα, για τον τόπο αυτό έχει σταματήσει γιατί αυτό
που λατρεύεται εκεί είναι πέρα από το χρόνο.
Παραξενεύεσαι
από τα καστρομονάστηρα, ο νου σου σχεδόν τρέχει πίσω. Ατενίζεις κατάματα την
ιστορία που έμαθες από τα γυμνασιακά χρόνια και έπειτα. Φωκάς, Τσιμισκής, Κράληδες
και Βοεβόδες παρελαύνουν στιγμιαία στο νου. Έχεις κιόλας συνειδητοποιήσει ότι
εκεί έξω στην αφετηρία ο χρόνος δεν θα επρέπε να έχει τρέξει τόσο πολύ για
κάποια πράγματα. Στη Δάφνη αποβιβάζεται αρκετός κόσμος ο περισσότερος που είχε επιβιβαστεί
στο καράβι, εμείς έχουμε ακόμα λίγο δρόμο για να φτάσουμε στο προορισμό μας. Λίγα
λεπτά αργότερα και κατεβαίνουμε στον αρσανά της μονής του Αγίου Παύλου του
βασιλογόνου. Τον 12ος αιώνα ο κτήτορας χτίζει το μοναστήρι το οποίο
αδιάκοπα λειτουργεί έως σήμερα. Πλούσια η χάρη του Θεού και σ αυτό το μοναστήρι
όπως άλλωστε και στα υπόλοιπα 19. Έρχεται η ώρα να ατενίσεις και να
προσκυνήσεις τα δώρα που προσέφεραν οι μάγοι στο Χριστό. Σταματά ο νους καθώς
αναλογίζεσαι ότι αυτό το τρισόκλεο δώρο είχε προσψαύσει ο ίδιος ο Χριστός αλλά
και η ίδια του η μητέρα η οποία τα διατηρούσε μέχρι την κοίμηση της για να φυλάσσονται
σήμερα στο δικό της κλήρο, στο δικό της περιβόλι. Ο νους όμως σε ελέγχει
λέγοντας: «ψαυέτω μηδαμώς χείρ αμυήτων…»
Αυστηρό
το τυπικό σ αυτό το μοναστήρι. Ακούς για βυζαντινή ώρα όπου στις 2 τα
ξημερώματα σε ξυπνάει ο ήχος της καμπάνας γιατί έχει ήδη «ξημερώσει». Μπαίνεις
στο καθολικό επ’ ονόματι της Υπαπαντής. Ψάχνεις μέσα στη νύχτα τόπο να σταθείς
και να κάτσεις. Οι πατέρες σε βοηθούν να βρει ανάπαυση η ψυχή σου σ αυτό το
διαφορετικό ναό στον οποίο υπάρχει χώρος για όλους. Συμμετέχεις στις ακολουθίες,
στην τράπεζα, στα διακονήματα. Και σε όλα αυτά αισθάνεσαι κυριολεκτικά τη χάρη
του θεού και της ηγουμένης ολοκλήρου του τόπου.
Και
όταν θα πρέπει να ξεκουραστείς δεν θες γιατί είσαι ήδη ξεκούραστος και απλά ο
λογισμός σου τρέχει και αναρωτιέσαι: γιατί και εκεί έξω από όπου ξεκίνησες να
μην είναι έτσι η ζωή; Τι φταίει; Γιατί ο άνθρωπος επιμένει να ζει χωρίς τον
αληθινό και αιώνιο Θεό; Γιατί αρνηθήκαμε τη θεία καταγωγή μας; Γιατί επιμένουμε
να παραμένουμε εξόριστοι του παραδείσου; Γιατί κωφεύουμε στα αιώνια λόγια του
Ευαγγελίου; Γιατί προτιμούμε την τρυφή και τις απολαύσεις; Γιατί επιμένουμε
στην αμαρτία; Βασανιστικά γιατί των οποίων τον πόνο και την αγωνία απαλύνει η
ηρεμία του τόπου και σκεπάζει η καταφυγή του Άθωνα.
Αλήθεια
πόσες αγιασμένες ψυχές έχουν διακονήσει σ αυτόν τον τόπο; Τόσο αγιασμένες που
ενώ βρίσκονται στην αγκαλιά του Θεού απάντησαν: Αληθώς Ανέστη στον μοναχό που
είχε στείλει τότε ο ηγούμενος αμέσως μετά την Ανάσταση για να τους πει στο
κοιμητήριο του μοναστηριού το χαρμόσυνο μήνυμα ότι Χριστός Ανέστη! Σε τέτοιους
αγιασμένους τόπους ευρισκόμενος δεν μπορείς να μείνεις ορφανός από χάρη. Δεν
μπορείς να χάσεις τέτοια ευκαιρία. Δεν μπορείς να μην προσεγγίσεις αυτόν τον
ευωδιαστό και πανεύοσμο τόπο, όπως τη μέλισσα, η οποία συλλέγει τα βέλτιστα των
επιτηδευμάτων.
Και
ενώ έχεις μαζέψει το μυαλό και τη καρδιά συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος πέρασε
και θα πρέπει να οδηγήσεις τα βήματα σου στο δρόμο της επιστροφής και των βιοτικών
μερίμνων. Τόσο σύντομο αλλά τόσο ουσιαστικό και καρποφόρο το ταξίδι. Ταξίδι που
οδηγεί στην «Ιθάκη» την οποία κιόλας
αποχωρίζεσαι με την ελπίδα να ξαναγυρίσεις αφού τώρα ξέρεις το δρόμο! Και ενώ
επιστρέφεις πάλι στην Ουρανούπολη ξαφνικά σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι «τι κάνω
εγώ εδώ;» γιατί νιώθεις ξένο τον εαυτό σου για τούτο τον κόσμο, από τον οποίο
έφυγες και στον οποίο πάλι επέστρεψες. Όμως η χάρη της έφορου του Όρους θα σε
ακολουθεί σε κάθε σου βήμα και το ταξίδι αυτό θα είναι αναβαπτισμός όσες φορές
και αν το πραγματοποιήσεις.
