Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Σπυρίδων ο Γ΄ (1984-2015)

Στον απόηχο ενός σημαντικού και παράλληλα ιστορικού γεγονότος αρκετοί είναι εκείνοι, οι οποίοι νιώθουν την ανάγκη να εκφράσουν είτε σκέψεις, είτε συναισθήματα, είτε λόγια ψυχής σχετικά με τον άνθρωπο που είναι «ο πρωταγωνιστής» του γεγονότος. Και τούτο είναι ανθρώπινο. Αν μάλιστα ο άνθρωπος αυτός είναι ο Επίσκοπος και Μητροπολίτης της Θεοσώστου, Ιστορικής και Αποστολικής Μητροπόλεως Κεφαλληνίας πως μπορείς να πνίξεις αυτά που θέλει να πει η ψυχή; Λίγες σκέψεις λοιπόν διατυπωμένες με περισσή αγάπη για τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κεφαλληνίας κυρό Σπυρίδωνα, θα προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε, χωρίς να θεωρούμε ότι αποτίουμε φόρο τιμής σε έναν τέτοιου μεγέθους Ιεράρχη, αλλά ως έκφραση ευχαριστίας και μνημόσυνο αιώνιο για την εδώ διακονία και προσφορά του.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κυρός Σπυρίδων ο Γ΄ ο Καλαφατάκης ήταν προορισμένος από το Θεό να ποιμάνει μια Μητρόπολη πληγωμένη πνευματικά, κυριολεκτικά χτυπημένη από «τὰς πάγας καὶ τά θύρατρα τοῦ ψυχοφθόρου», και ταπεινωμένη στα μάτια των υπολοίπων ορθοδόξων της πατρίδας μας. Και ήταν προορισμένος από τον παντογνώστη και φιλεύσπλαχνο  Θεό χρόνια πριν, ήδη από τον Ιανουάριο του 1954 όταν λαμβάνει τον δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης από τον Κεφαλλήνα Τιτουλάριο τότε επίσκοπο Ευρίπου  Διονύσιο Ιγγλέση (1911-1966) τον μετέπειτα Ζακύνθου. Άραγε γνώριζε ο επίσκοπος Διονύσιος ότι χειροτονεί τον μετέπειτα Μητροπολίτη της γεννετήρας του, αναρωτήθηκε εύλογα και σοφά ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως μας π. Γεράσιμος Φωκάς, στον εμπνευσμένο επικήδειο λόγο του;http://users.sch.gr//markmarkou/1966/koim1966.htm 
Τον Μάιο του 1984 εκλέγεται υπό της Σεπτής Ιεραρχίας της εκκλησίας της Ελλάδος μητροπολίτης Κεφαλληνίας και λίγες μέρες μετά η Κεφαλλονιά υποδέχεται με ελπίδα, άσβεστης φλόγας, τον νέο ποιμενάρχη προσμένοντας από αυτόν πολλά, κυρίως την πνευματική ανάταση και ανάσταση. Στο πρόσωπο του οι χριστιανοί έβλεπαν τον στοργικό πατέρα, τον οποίο είχαν από καιρού στερηθεί, τον οιακοστρόφο της νοητής νηός της τοπικής εκκλησίας, της οποίας το καράβι ακυβέρνητο καταποντίζοταν χτυπημένο από την υψουμένην συνεχώς θάλασσα των πειρασμών και την στιγμή αυτή προσδραμούσε να καταφύγει σε εύδιο λιμένα.
Και αυτό το κατάφερε ο επίσκοπος, διότι τα εσκοτισμένα εφώτισε και συνήγαγε τα εσκορπισμένα. Πέραν αυτού κύριο μέλημα του ήταν η χειροτονία ιερέων, η επάνδρωση των κενών θέσεων αλλά και η ανοικοδόμηση κτιρίων, των οποίων στερούνταν τόσο η Μητρόπολη όσο οι ναοί και τα μοναστήρια. Είναι αλήθεια πως ο ένας οφθαλμός της ψυχής του ήταν στην καρδιά της Κεφαλλονιάς στον Άγιο Γεράσιμο και ο άλλος στο υπόλοιπο νησί. Φιλακόλουθος, όργωνε την δύσκολη από μορφολογικής επόψεως μητρόπολη, και προεξάρχοντας της ευχαριστιακής συνάξεως πραγμάτωνε το του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου:  «ὂπου ἂν φανῆ ὁ Ἐπίσκοπος, ἐκεῖ τὸ πλήθος ἒστω, ὢσπερ οὖν ὄπου ἦ  Χριστός Ἰησοῦς ἐκεῖ  ἡ Καθολικῆ Εκκλησία» (Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου προς Σμυρναίο κεφ. 8)
Αλλά και έξω από την Μητρόπολη του, εισέπραττε το σεβασμό, τόσο για το έργο που επιτέλεσε στον αμπελώνα του Κυρίου πριν εκλεγεί Μητροπολίτης όσο και για την κρυστάλλινη ζωή του, την οποία «ψαυέτω μηδαμῶς χεὶρ ἀμυήτων». Ουδείς δύναται να προσψαύσει τι για την ηθικότητα του και την παραδοσιακότητα του στην τέλεση των ακολουθιών. Αναγνωρίζεται από όλους, ότι κράτησε όσα παρέλαβε από τους Μητροπολίτες δίπλα στους οποίους εμαθήτευσε. Μητροπολίτες πιστοί τηρητές των παραδόσεων και συνάμα αρχοντικοί. Αναγνωρίζεται ακόμη ότι πρόβαλλε την αγιοπνευματικότητα της Κεφαλλονιάς όταν πρότεινε προς ανακήρυξη αγιότητος τον Όσιο και Θεοφορό Παναγή (Μπασιά), την ταύτιση του νησιού με την Μελίτη των Πράξεων των Αποστόλων, την υποδοχή των τιμίων δώρων από την Ιερά Μονή του Αγίου Παύλου του Αγίου Όρους, την υποδοχή των λειψάνων των Αγίων Φανέντων και συνάμα τιμώντας διαρκώς τον προστάτη της νήσου Άγιο Γεράσιμο, τον Πρωτόκλητο των μαθητών Απόστολο Ανδρέα, τον Όσιο Άνθιμο και όλα τα αγιοπνευματικά στηρίγματα του νησιού.
Και καθώς ἐξεμετρούσε τό ζεῖν, οι δυνάμεις του ατονούσαν, και ο επίσκοπος προσπαθούσε όσο του ήταν δυνατόν  να διακονεί, όπως οι κανόνες προστάζουν πολλές φορές με συγκατάβαση και οικονομία. Άλλες φορές με περισσότερη οικονομία από όση χρειαζόταν, η οποία μπορεί να έγινε και αντικείμενο εκμετάλλευσης. Και τούτο δεν είναι παράξενο, διότι το λέει ο Χριστός και στον Απόστολο Πέτρο: « ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ὅτε ἦς νεώτερος, ἐζώννυες σεαυτὸν καὶ περιεπάτεις ὅπου ἤθελες· ὅταν δὲ γηράσῃς, ἐκτενεῖς τὰς χεῖράς σου, καὶ ἄλλος σε ζώσει, καὶ οἴσει ὅπου οὐ θέλεις» Ιωάννης 21,18.  Όμως ο παντεπόπτης Θεός έτσι θέλησε να γίνει και το όνομα Κυρίου ας είναι ευλογημένο. Ο Κύριος της ζωής και του θανάτου διάλεξε να καλέσει τον επίσκοπο του όταν αυτός ήταν εν ενεργεία Μητροπολίτης αλλά και συνοδικό μέλος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Ελλαδικής Εκκλησίας. Τιμητικά και τα δυο! Και 20 του μηνός Ιανουαρίου ε.ε και περί ώρα 15:45 ο γηραιός Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Σπυρίδων ο Γ΄ παραδίδει τη ψυχή του στα χέρια του δωρεοδότου Θεού. Ὁ Ἐπίσκοπος ἡμῶν ἐκοιμήθει!

Στις 21 του Ιανουαρίου η Κεφαλλονιά υποδέχεται την τιμία σωρού του και στις 22 αυτού μηνός κηδεύεται και ενταφιάζεται καθώς επιθυμούσε, στην Ιερά Μονή του Αγίου Γερασίμου δίπλα στον επίσκοπο Λεοντουπόλεως κυρό Νικόδημο Γαλιατσάτο (1919-1980)  http://users.sch.gr//markmarkou/1980/koim1980.htm Κεφαλλήνα στη καταγωγή. Είναι τιμητικό για μια Μητρόπολη να κηδεύει στα χώματα της τον επίσκοπο της. Ο τελευταίος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας που κηδεύτηκε στο νησί ήταν ο Δαμασκηνός Πολυδώρου το 1933, στο κοιμητήριο του Δραπάνου στο Αργοστόλι. http://www.kalavrytanews.com/2014/06/1852-1933.html
Έτσι λοιπόν μια νέα σελίδα ξεκινά με τοποτηρητή τον Μητροπολίτη Ηλείας και Ωλένης Γερμανό Παρασκευόπουλο, http://www.imilias.gr/mitropolitis/biografiko-mitropolitou.html ο οποίος αξίζει να σημειωθεί ότι διετέλεσε τοποτηρητής(25Μαρτίου 1984 – 3 Ιουνίου 1984) πριν τον ερχομό του κυρού Σπυρίδωνος  αμέσως μετά τον θάνατον του τότε τοποτηρητού Πολυκάρπου Βαγενά (1924-1984) μητροπολίτου Κερκύρας, http://www.imcorfu.gr/mitropolites/polykarpos.htm ο οποίος ορίστηκε τοποτηρητής Κεφαλληνίας το 1982 και  εκοιμήθει στις 25 Μαρτίου του 1984 στη λιτανεία της Παναγίας στα Φαρακλάτα. Πράγματι συγκινητικό ο τότε και σήμερα τοποτηρητής να κηδεύει αυτόν που ενθρόνισε! Παράξενη μάλιστα στο άκουσμα για μας τους νεώτερους, η αλλαγή ονόματος στην μνημόνευση και αναφορά νέου επισκόπου…. Ὑπὲρ τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν Γερμανοῦ….

Έτσι η εκκλησία ως θεοσύστατος οργανισμός συνεχίζει το έργο της που δεν είναι άλλο από τη σωτηρία ψυχών. Στον οργανισμό αυτό της εκκλησίας κεφαλή είναι ο Χριστός, γι αυτό και κατά την χειροτονία ενός επισκόπου τίθεται στο κεφάλι του το Ιερό Ευαγγέλιο για να γνωρίζει ο χειροτονούμενος ότι δεν είναι υπεράνω πάντων, αλλά πάνω από αυτόν είναι εκείνος του οποίου αυτός είναι εις τύπον και τόπον. Και καθώς οι ημέρες περνούν εύλογη είναι και η απορία περί της διαδοχής αφού αυτό προστάζουν οι ιεροί κανόνες της εκκλησίας μας. Την περίοδο αυτή χρειάζεται από εμάς προσευχή διπλή αφ ενός μεν υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μεταστάντος ποιμέναρχου μας, αφ ετέρου υπέρ της εκλογής άξιου διαδόχου, ο οποίος να διακρίνεται για την ορθοδοξία του, την κρυστάλλινη ζωή του, την αγάπη του σε κάθε πτυχή της νέας του διακονίας, το ενδιαφέρον του για τους πάσχοντες και δοκιμαζομένους συνανθρώπους μας, την φροντίδα του απέναντι στους πληγωμένους ναούς που αυτή τη στιγμή βοούν για την αποκατάσταση τους και τη λειτουργία των θυσιαστηρίων τους, την διακονία του λόγου και την επικράτηση της τάξεως όπως οι κανόνες προστάζουν τόσο από τον κλήρο όσο και από τον ευσεβή λαό.

 Κυρίως όμως χρειάζεται επικοινωνία με το δημιουργικότερο κομμάτι της κοινωνίας μας που είναι οι νέοι. Γιατί όταν ο σπόρος του λόγου του Θεού πέσει σε χωράφι νέο και γόνιμο τότε μετά πάσης βεβαιότητος θα βλαστήσει, θα αυξήσει και θα δώσει καρπούς πολλαπλάσιους. Οι εποχές το απαιτούν και οι καιροί το προστάζουν. Εμείς ζητάμε άνθρωπο, όπως εκείνον που ζητούσε τότε ο Παραλυτικός  ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ ἡμᾶς εἰς τὴν κολυμβήθραν. Και πιστεύω πως άνθρωπος τέτοιος υπάρχει ανάμεσα μας. Ας οικονομήσει ο Θεός να αναδειχθεί και δια της χειροτονίας να αναπληρωθούν τα τυχόν ελλείποντα του. Τέλος από δω και στο εξής ας έχουμε στη προσευχή μας και στη καρδιάς μας τον μακαριστό επίσκοπο μας και στη ζωή μας το λόγο του Αποστόλου Παύλου προς τους Φιλιππησίους  «τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις» (Φιλιπ. 4,5).