Δικαίων ψυχαί εν χειρεί Θεού, καί ου μή άψητε αυτών βάσανος. (Σοφ. Σολομώντος Γ΄1.)
Κατά τον σοφό βασιλέα Σολομώντα οι ψυχές των δικαίων βρίσκονται στα χέρια του Θεού και κανείς δεν μπορεί να τις βλάψει. Αυτό συμβαίνει και με όλους τους αγίους της πίστεως μας μιας και κατά την επίγεια ζωή τους μάζευαν θησαυρούς ουράνιους, αντί των επιγείων, όπου κανείς δεν μπορεί να τους καπηλευτεί. Τούτο έπραξε και κατά την επίγεια ζωή του ο όσιος Άνθιμος ο Κουρούκλης ο πυρσός της Κεφαλληνίας, ο δομήτωρ της μονής των Λεπέδων, της Πάλλης το βλάστημα.
Ο όσιος Άνθιμος γεννήθηκε στο Ληξούρι το 1727 από την οικογένεια του Ιωάννη και της Αντζουλέττας Κουρούκλη-Ψωμά. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αθανάσιος. Ο μικρός Αθανάσιος αρχίζει τη ζωή του με θλίψεις και στενοχώριες μιας και η φοβερή αρρώστια της ευλογιάς, που σέρνονταν τότε, τον χτυπάει στα μάτια. Η αγάπη όμως της ευσεβής μητέρας του Οσίου για τον γιό της την οδηγεί στη σκέψη της νηστείας και της προσευχής. Αποφασίζει να κάμει λοιπόν σαρανταλείτουργο και να παρακαλέσει το Θεό για τον αγαπημένο γιο της. Και πράγματι ο φιλάνθρωπος και οικτίρμον Θεός ακούει τις προσευχές της και κατά την τελευταία λειτουργία στον ναό των Αγίων Αποστόλων δίπλα στο μοναστήρι του Κορωνάτου ο μικρός Αθανάσιος βρίσκει το χαμένο φως του.
Τα πρώτα του χρόνια μετά την θαυμαστή θεραπεία του ο όσιος τα περνά στο Ληξούρι ώσπου αποφασίζει να γίνει μοναχός. Που εκάρει μοναχός δεν γνωρίζουμε. Το ότι όμως αφιέρωσε το μοναστήρι, που έκτισε στην Αστυπάλαϊα, στην Παναγίας την Πορταΐτισσας της μονής των Ιβήρων μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι στην μονή των Ιβήρων έδωκε και τις μοναχικές υποσχέσεις και έλαβε το Μέγα και Αγγελικό σχήμα. Ο Άγιος φεύγει από το περιβόλι της Παναγίας και επισκέπτεται τη Χίο, τη Σίφνο, την Πάρο, τη Νάξο, τα Ιεροσόλυμα, το Καστελόριζο, την Αστυπάλαια.
Η Αστυπάλαια είναι το νησί που ανέδειξε τον Άγιο Άνθιμο και που σήμερα τον έχει πολιούχο και προστάτη του. Ο Άγιος Άνθιμος το 1760 χτίζει στην Αστυπαλιά το μοναστήρι της Παναγίας της Πορταΐτισσας με θαυμαστό τρόπο, καθώς μαρτυρεί η επιγραφή που σώζεται εντοιχισμένη στα αριστερά της εισόδου της μονής. Ο άγιος φαίνεται ότι έδωσε τη καρδιά του και τη ψυχή του για το μοναστήρι αυτό αφού το στόλισε με ότι καλύτερο μπορούσε. Οι υπάρχουσες εικόνες φαίνονται να είναι έργα Κεφαλλήνων αγιογράφων ενώ η εικόνα της κοιμήσεως της Θεοτόκου δίπλα στο δεξιό αναλόγιο φέρει την υπογραφή του Ληξουριώτη αγιογράφου Σφαέλλου. Ιδιαίτερη φροντίδα όμως έδειξε ο Άγιος για την εικόνα της Πορταΐτισσας, για την οποία κάνει ταξίδι στο Άγιο Όρος. Εκεί παρακαλεί κάποιον αγιογράφο να του φτιάξει αντίγραφο της προστάτιδος των Ιβήρων. Εκείνος όμως λέγει στον Άγιο ότι δεν προλαβαίνει και ο άγιος με πίστη ακουμπά το ξύλο στην εικόνα της Πορταΐτισσας όπου με τη χάρη της Παναγίας αποτυπώνεται η Αγία μορφή της. Την εικόνα αυτή τη θησαυρίζει στο μοναστήρι που είχε φτιάξει στην Αστυπάλαια και από τότε έως σήμερα η Θαυματουργός εικόνα είναι προστασία και σκέπη του νησιού.
Η θεία πρόνοια φέρνει τον Όσιο στην μονή των Λεπέδων όπου οι σεισμοί του 1766-7 είχαν προκαλέσει ζημιές στη μονή. Στις 10 Ιανουαρίου 1769 συντάσσεται η προσήλωση του Αγίου και με τη βοήθεια του θεού και την ευλογία του τότε Αρχιεπισκόπου Σοφρωνίου Κουτούβαλη αναστηλώνει το μοναστήρι των Λεπέδων. Μετά το χτίσιμο της μονής ο Άγιος Άνθιμος επισκέπτεται και άλλα μέρη της Ελλάδος στα οποία διδάσκει και κηρύττει το λόγο του θεού. Η επί γης ζωή του όμως τελειώνει και σε ηλικία 55 ετών το Σεπτέμβριο του 1781 παραδίδει τη ψυχή του στα χέρια του παναγάθου Θεού. Η αγιότητα του οσίου ήταν εμφανής τόσο κατά την επί γης ζωή του όσο και μετά τη κοίμηση του, αφού τα λείψανα του ευωδίαζαν και ευωδιάζουν ως δείγμα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στον Άγιο. Ο όσιος Άνθιμος είχε κάμει βίωμα του τα λόγια του Χριστού «άγιοι γίνεσθε ότι άγιος εγώ ειμί».
Η ανακήρυξη της αγιότητος του Οσίου άργησε να γίνει και μόλις το 1974 και Ιουλίου 30 το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ύστερα από τις απαραίτητες ενέργειες των τότε μητροπολιτών Κεφαλληνίας κυρού Προκοπίου και Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κυρού Ισιδώρου κατατάσσει τον όσιο στη χωρία των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας και αναγνωρίζει την αγιότητα του. Από τότε έως και σήμερα τόσο οι Κεφαλλήνες όσο και οι Αστυπαλιείς τιμούν και γεραίρουν τον Άγιον των. Η μνήμη του Αγίου ορίστηκε να εορτάζεται την 4η του μηνός Σεπτεμβρίου, ημέρα της κοιμήσεως του.
Φέτος με τη χάρη του Θεού αξιώθηκα και εγώ μαζί με το παπά Χαράλαμπο το Μαρκέτο και τη κόρη του Αγάθη να βρεθούμε στην Αστυπαλιά και να συνεορτάσουμε με τους κατοίκους της την μνήμη του Αγίου. Η πανήγυρη υπήρξε θαυμάσια, τόσο ο Εσπερινός από βραδύς όσο και ο όρθρος και η θεία Λειτουργία το πρωί καθώς και η λιτανεία των εικόνων της Παναγίας και του Αγίου Ανθίμου. Σε όλες τις ακολουθίες χοροστάτησε ο μητροπολίτης Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ.κ. Παΐσιος (Αραβαντινός) πλαισιούμενος από τους εκεί ιερείς π. Ευσέβιο Σταυλά και π. Δημήτριο Αχλαδιώτη καθώς και τον εκ Καλύμνου π. Ιάκωβο Συριώτη.
Ο Θεός οικονόμησε τη μεσιτεία του Αγίου Ανθίμου ΑΞΙΟ ποιμενάρχη των τριών αυτών νησιών Κεφαλλονίτη και μάλιστα Σουλλαριώτη. Γι αυτό το χωριό μας πρέπει και οφείλει να είναι περήφανο και να μην εγκαταλείπει ποτέ την ορθόδοξη πίστη των προγόνων μας διότι κατά την ιστορική του πορεία έβγαζε και βγάζει αγίες μορφές όπως ο όσιος Ευφρόσυνος της μονής των Κηπουραίων και εσχάτως ο Σεβασμιώτατος μητροπολίτης κ.κ. Παΐσιος. Ο ετάζων καρδίας και νεφρούς Κύριος είδε την ευσέβεια των εκεί χριστιανών και τους έστειλε άξιο και καλό ποιμένα. Εντύπωση μεγάλη μου προξένησε η πολύ μεγάλη αγάπη των Αστυπαλιτών για το ποιμενάρχη τους, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας. Την ίδια αγάπη διαπίστωσα και στη Κάλυμνο κατά την εκεί επίσκεψη μου και κατέληξα στο συμπέρασμα που πολύ σοφά λέγει ο λαός «ότι δώσεις θα λάβεις». Ο ποιμενάρχης τους από τις πρώτες κιόλας μέρες της εκεί παρουσίας του είναι ανάμεσα στο κόσμο και μοιράζει αυτό που ο Χριστός έδωσε ως τελευταία εντολή, ΑΓΑΠΗ.
Την αγάπη αυτή νιώσαμε και εμείς κατά την πενθήμερη παραμονής μας και γι’ αυτό τον ευχαριστούμε θερμά για ότι έκανε για μας. Επιπλέον ευχαριστίες οφείλουμε και στους εκεί 2 Ιερείς π. Ευσέβιο και π. Δημήτριο για την αγάπη τους και τη φιλοξενία τους. Ελπίζω ο καλός Θεός να μας αξιώσει να συνεορτάσουμε και του χρόνου τη μνήμη του πολιούχου της Αστυπαλιάς. Αναγκαίο δε θα ήταν να πραγματοποιηθεί και η αδελφοποίηση μεταξύ του δικού μας Δήμου και του Δήμου Αστυπαλαίας. Ελπίζω και εύχομαι να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις και να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες από του αρμόδιους φορείς.
Κατά τον σοφό βασιλέα Σολομώντα οι ψυχές των δικαίων βρίσκονται στα χέρια του Θεού και κανείς δεν μπορεί να τις βλάψει. Αυτό συμβαίνει και με όλους τους αγίους της πίστεως μας μιας και κατά την επίγεια ζωή τους μάζευαν θησαυρούς ουράνιους, αντί των επιγείων, όπου κανείς δεν μπορεί να τους καπηλευτεί. Τούτο έπραξε και κατά την επίγεια ζωή του ο όσιος Άνθιμος ο Κουρούκλης ο πυρσός της Κεφαλληνίας, ο δομήτωρ της μονής των Λεπέδων, της Πάλλης το βλάστημα.
Ο όσιος Άνθιμος γεννήθηκε στο Ληξούρι το 1727 από την οικογένεια του Ιωάννη και της Αντζουλέττας Κουρούκλη-Ψωμά. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αθανάσιος. Ο μικρός Αθανάσιος αρχίζει τη ζωή του με θλίψεις και στενοχώριες μιας και η φοβερή αρρώστια της ευλογιάς, που σέρνονταν τότε, τον χτυπάει στα μάτια. Η αγάπη όμως της ευσεβής μητέρας του Οσίου για τον γιό της την οδηγεί στη σκέψη της νηστείας και της προσευχής. Αποφασίζει να κάμει λοιπόν σαρανταλείτουργο και να παρακαλέσει το Θεό για τον αγαπημένο γιο της. Και πράγματι ο φιλάνθρωπος και οικτίρμον Θεός ακούει τις προσευχές της και κατά την τελευταία λειτουργία στον ναό των Αγίων Αποστόλων δίπλα στο μοναστήρι του Κορωνάτου ο μικρός Αθανάσιος βρίσκει το χαμένο φως του.
Τα πρώτα του χρόνια μετά την θαυμαστή θεραπεία του ο όσιος τα περνά στο Ληξούρι ώσπου αποφασίζει να γίνει μοναχός. Που εκάρει μοναχός δεν γνωρίζουμε. Το ότι όμως αφιέρωσε το μοναστήρι, που έκτισε στην Αστυπάλαϊα, στην Παναγίας την Πορταΐτισσας της μονής των Ιβήρων μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι στην μονή των Ιβήρων έδωκε και τις μοναχικές υποσχέσεις και έλαβε το Μέγα και Αγγελικό σχήμα. Ο Άγιος φεύγει από το περιβόλι της Παναγίας και επισκέπτεται τη Χίο, τη Σίφνο, την Πάρο, τη Νάξο, τα Ιεροσόλυμα, το Καστελόριζο, την Αστυπάλαια.
Η Αστυπάλαια είναι το νησί που ανέδειξε τον Άγιο Άνθιμο και που σήμερα τον έχει πολιούχο και προστάτη του. Ο Άγιος Άνθιμος το 1760 χτίζει στην Αστυπαλιά το μοναστήρι της Παναγίας της Πορταΐτισσας με θαυμαστό τρόπο, καθώς μαρτυρεί η επιγραφή που σώζεται εντοιχισμένη στα αριστερά της εισόδου της μονής. Ο άγιος φαίνεται ότι έδωσε τη καρδιά του και τη ψυχή του για το μοναστήρι αυτό αφού το στόλισε με ότι καλύτερο μπορούσε. Οι υπάρχουσες εικόνες φαίνονται να είναι έργα Κεφαλλήνων αγιογράφων ενώ η εικόνα της κοιμήσεως της Θεοτόκου δίπλα στο δεξιό αναλόγιο φέρει την υπογραφή του Ληξουριώτη αγιογράφου Σφαέλλου. Ιδιαίτερη φροντίδα όμως έδειξε ο Άγιος για την εικόνα της Πορταΐτισσας, για την οποία κάνει ταξίδι στο Άγιο Όρος. Εκεί παρακαλεί κάποιον αγιογράφο να του φτιάξει αντίγραφο της προστάτιδος των Ιβήρων. Εκείνος όμως λέγει στον Άγιο ότι δεν προλαβαίνει και ο άγιος με πίστη ακουμπά το ξύλο στην εικόνα της Πορταΐτισσας όπου με τη χάρη της Παναγίας αποτυπώνεται η Αγία μορφή της. Την εικόνα αυτή τη θησαυρίζει στο μοναστήρι που είχε φτιάξει στην Αστυπάλαια και από τότε έως σήμερα η Θαυματουργός εικόνα είναι προστασία και σκέπη του νησιού.
Η θεία πρόνοια φέρνει τον Όσιο στην μονή των Λεπέδων όπου οι σεισμοί του 1766-7 είχαν προκαλέσει ζημιές στη μονή. Στις 10 Ιανουαρίου 1769 συντάσσεται η προσήλωση του Αγίου και με τη βοήθεια του θεού και την ευλογία του τότε Αρχιεπισκόπου Σοφρωνίου Κουτούβαλη αναστηλώνει το μοναστήρι των Λεπέδων. Μετά το χτίσιμο της μονής ο Άγιος Άνθιμος επισκέπτεται και άλλα μέρη της Ελλάδος στα οποία διδάσκει και κηρύττει το λόγο του θεού. Η επί γης ζωή του όμως τελειώνει και σε ηλικία 55 ετών το Σεπτέμβριο του 1781 παραδίδει τη ψυχή του στα χέρια του παναγάθου Θεού. Η αγιότητα του οσίου ήταν εμφανής τόσο κατά την επί γης ζωή του όσο και μετά τη κοίμηση του, αφού τα λείψανα του ευωδίαζαν και ευωδιάζουν ως δείγμα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στον Άγιο. Ο όσιος Άνθιμος είχε κάμει βίωμα του τα λόγια του Χριστού «άγιοι γίνεσθε ότι άγιος εγώ ειμί».
Η ανακήρυξη της αγιότητος του Οσίου άργησε να γίνει και μόλις το 1974 και Ιουλίου 30 το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ύστερα από τις απαραίτητες ενέργειες των τότε μητροπολιτών Κεφαλληνίας κυρού Προκοπίου και Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κυρού Ισιδώρου κατατάσσει τον όσιο στη χωρία των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας και αναγνωρίζει την αγιότητα του. Από τότε έως και σήμερα τόσο οι Κεφαλλήνες όσο και οι Αστυπαλιείς τιμούν και γεραίρουν τον Άγιον των. Η μνήμη του Αγίου ορίστηκε να εορτάζεται την 4η του μηνός Σεπτεμβρίου, ημέρα της κοιμήσεως του.
Φέτος με τη χάρη του Θεού αξιώθηκα και εγώ μαζί με το παπά Χαράλαμπο το Μαρκέτο και τη κόρη του Αγάθη να βρεθούμε στην Αστυπαλιά και να συνεορτάσουμε με τους κατοίκους της την μνήμη του Αγίου. Η πανήγυρη υπήρξε θαυμάσια, τόσο ο Εσπερινός από βραδύς όσο και ο όρθρος και η θεία Λειτουργία το πρωί καθώς και η λιτανεία των εικόνων της Παναγίας και του Αγίου Ανθίμου. Σε όλες τις ακολουθίες χοροστάτησε ο μητροπολίτης Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ.κ. Παΐσιος (Αραβαντινός) πλαισιούμενος από τους εκεί ιερείς π. Ευσέβιο Σταυλά και π. Δημήτριο Αχλαδιώτη καθώς και τον εκ Καλύμνου π. Ιάκωβο Συριώτη.
Ο Θεός οικονόμησε τη μεσιτεία του Αγίου Ανθίμου ΑΞΙΟ ποιμενάρχη των τριών αυτών νησιών Κεφαλλονίτη και μάλιστα Σουλλαριώτη. Γι αυτό το χωριό μας πρέπει και οφείλει να είναι περήφανο και να μην εγκαταλείπει ποτέ την ορθόδοξη πίστη των προγόνων μας διότι κατά την ιστορική του πορεία έβγαζε και βγάζει αγίες μορφές όπως ο όσιος Ευφρόσυνος της μονής των Κηπουραίων και εσχάτως ο Σεβασμιώτατος μητροπολίτης κ.κ. Παΐσιος. Ο ετάζων καρδίας και νεφρούς Κύριος είδε την ευσέβεια των εκεί χριστιανών και τους έστειλε άξιο και καλό ποιμένα. Εντύπωση μεγάλη μου προξένησε η πολύ μεγάλη αγάπη των Αστυπαλιτών για το ποιμενάρχη τους, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας. Την ίδια αγάπη διαπίστωσα και στη Κάλυμνο κατά την εκεί επίσκεψη μου και κατέληξα στο συμπέρασμα που πολύ σοφά λέγει ο λαός «ότι δώσεις θα λάβεις». Ο ποιμενάρχης τους από τις πρώτες κιόλας μέρες της εκεί παρουσίας του είναι ανάμεσα στο κόσμο και μοιράζει αυτό που ο Χριστός έδωσε ως τελευταία εντολή, ΑΓΑΠΗ.
Την αγάπη αυτή νιώσαμε και εμείς κατά την πενθήμερη παραμονής μας και γι’ αυτό τον ευχαριστούμε θερμά για ότι έκανε για μας. Επιπλέον ευχαριστίες οφείλουμε και στους εκεί 2 Ιερείς π. Ευσέβιο και π. Δημήτριο για την αγάπη τους και τη φιλοξενία τους. Ελπίζω ο καλός Θεός να μας αξιώσει να συνεορτάσουμε και του χρόνου τη μνήμη του πολιούχου της Αστυπαλιάς. Αναγκαίο δε θα ήταν να πραγματοποιηθεί και η αδελφοποίηση μεταξύ του δικού μας Δήμου και του Δήμου Αστυπαλαίας. Ελπίζω και εύχομαι να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις και να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες από του αρμόδιους φορείς.
